18.30น.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
ซ่าาซ่าา
สายฝนเทกระหน่ำพัดเอากิ่งไม้ใบไม้ปลิวมากับลมหนาว ตั้งแต่เช้าจนถึงเวลาโพลเพล้นี้ก็หลายชั่วโมงผ่านไปแล้ว ดูเหมือนพวกมันยังไม่พออกพอใจ ผืนดินต่างปกคลุมไปด้วยน้ำ แอ่งเล็กๆเป็นที่สะสมของโคลนดินเหนียว หากเหยียบลงไปคงลื่นล้มเอาง่ายๆ เสียงลมพัดวืดวาบคล้องกับเสียงฟ้าร้องดังโครมครามไม่เกรงสามชีวิตที่วิ่งฝ่าลมแรงกลับมาบ้าน
"ฮึก พ่อ ฮื่อ หนูกลัว" เสียงสะอื้นไห้ของตัวเล็กในอ้อมกอดปาร์คจีมินไม่อาจดังสู้เสียงฟ้าได้ แทกุกลืมตามามองจอนจองกุกบ่อยครั้งแม้เธอจะตกใจฟ้าผ่าจนต้องซุกหน้าลงกับบ่าจีมิน
"จะถึงบ้านแล้วนะคนดี" คนเป็นพ่อยิ้มให้คนข้างๆแม้แขนของเขาจะเกร็งจนปวด ร่มคันใหญ่ในมือถูกต้านด้วยลมแรงจัดจนจองกุกกระชับอ้อมแขนดึงคนตัวเล็กเข้าหาตัว ทั้งสองคนเร่งฝีเท้าจนมาถึงบ้านหลังใหญ่ได้
จีมินไม่รอช้า เขาถอดเสื้อกันฝนให้แทกุกแล้วรีบพาเธอไปอาบน้ำทันที ส่วนจอนจองกุกก็คอยรับสายรายงานสถานการณ์อีกฝากของฟาร์มที่โกลาหลเพราะพายุฝนเช่นกัน กว่าทุกอย่างจะลงตัว เจ้าของฟาร์มก็เพลียจัดจนฟุบหลับไปบโต๊ะในออฟฟิศ
"จองกุก"
"......"
"คุณ ตื่นแล้วไปอาบน้ำนอนให้สบายดีกว่า"
"ขอชั้นงีบอีกสักพักได้ไหม" คนง่วงปรือตามามองเพียงเสี้ยววิก่อนจะฟุบลงไปกับโต๊ะอย่างเดิม
