เพราะเราต่างมีความสำคัญต่อกันและกัน
เธออาจเป็นส่วนผสมเล็กๆของชีวิตฉัน
แต่พวกเธอเป็นองค์ประกอบที่มีค่า
หากขาดใครคนใดคนหนึ่งไป
แซนด์วิชที่ว่าอร่อยอาจถูกโยนทิ้ง เพียงเพราะขาดมะเขือเทศเพียงหนึ่งชิ้นก็เป็นได้..
ตื๊ด~ ตื๊ด~
เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์เครื่องสวยในห้องนั่งเล่นดังขึ้น ทำเอาคนตัวเล็กที่กำลังเลือกแจ็กเก็ตอยู่หน้าตู้เสื้อผ้ารีบเดินมารับสาย
"ฮัลโหลคุณ ถึงแล้วหรอครับ"
(ยังเลยแต่ชั้นส่งลูกเข้าโรงเรียนแล้ว
อีกสิบห้านาที นายลงมารอหน้าล็อบบี้นะ)
ปาร์คจีมินวางสายแล้วเดินไปในห้องครัว เขารีบสวมเสื้อแจ็กเก็ตสีดำที่หยิบมา สายตามองหา กล่องพลาสติกขนาดกลาง พอจะใส่แซนวิชชิ้นโตที่ทำไว้ตอนรุ่งเช้าได้ บรรจงห่อมันอย่างดีแล้วจัดวางในถุงกระดาษสีครีมที่เตรียมไว้ จีมินชั่งใจอยู่สักพักหนึ่ง เขาเช็คของเป็นครั้งสุดท้าย แล้วรีบลงไปหาคนที่นัดไว้
คนตัวเล็กนั่งรอจอนจองกุกอยู่ครู่เดียว รถยนต์ห้าประตูคันสีขาวก็เคลื่อนมาจอดหน้าโรงแรม คนขับรถปลดล็อคให้จีมินขึ้นมา กลิ่นหอมชวนหิวทำให้จองกุกอดยิ้มดีใจไม่ได้
"เดี๋ยวนี้หัดทำตัวน่ารักกับชั้นแล้วหรอ^^หิวอยู่พอดีเลย"
คนฟังยิ้มเขินๆแล้วตอบกลับไปแต่คำตอบนั้นทำเอาจองกุกเหลือบตามองอย่างน้อยใจ
"ผมลืมสนิทเลย ผมไม่ได้ทำมาให้คุณทานด้วยสิ"
"อืม นอกจากจะผิดสัญญากันแล้วก็ยังจะลืมชั้น ได้.. ไม่ต้องไปแล้วศาลอะ กลับโรงแรมกัน"
"เดี๋ยวคุณ ผมผิดสัญญาอะไร" จีมินค้านคนข้างๆที่ทำท่าจะยูเทิร์นกลับ
"ที่น้ำตกสัญญาอะไรไว้ ให้ชั้นทวนซ้ำดีมั้ย"
"ผมสัญญาว่าถ้าทุกอย่างเรียบร้อย.."
