หนึ่งสองสามสี่...
หกสิบแปด หกสิบเก้า...
หนึ่งร้อยเอ็ด หนึ่งร้อยสอง...
รถตู้สีดำมุ่งไปยังจุดหมายปลายทางที่จอนจองกุกไม่อาจรู้ได้ เขาถูกปิดตาและมัดแขนด้วยเชือกหนา ร่างโตที่ถูกกดให้นอนคว่ำหน้าบนพื้นรถ รับรู้ได้เพียงแรงส่ายโคลงของรถเท่านั้น เขานับวินาทีไปเรื่อยๆคำนวณเวลาเพื่อคาดเดาสถานที่ แม้จะรู้ว่ามันยากเย็นก็ตามที
เก้าร้อยสี่สิบเอ็ด...
...
สองพันสี่ร้อยสอง..
เงียบมาก พวกมันเงียบและทำตัวได้ปกติที่สุดเมื่อรถเคลื่อนผ่านด่านตรวจ ผมทำอะไรไม่ได้เลยเมื่อโดนปิดตาปิดปากอย่างนี้ แม้แต่เสียงอื้ออึงในลำคอก็ดูเหมือนจะมีแค่ผมคนเดียวที่ได้ยิน ตลอดทางพวกมันไม่ยอมปริปากพูดสักคำ เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยิน ก็ตอนที่ถูกจับขึ้นรถ
"ขังมันไว้ที่นั่นจนกว่าชั้นจะตามไป"
หกพันเก้าร้อยเก้าเก้า เจ็ดพัน..
ราวสองชั่วโมงเต็มๆที่ผมนอนพะอืดพะอมเวียนหัวกับเส้นทางที่ทั้งชันทั้งคดเคี้ยว
มีหลายครั้งที่เกือบกลั้นอาเจียนเอาไว้ไม่อยู่ จนรถจอดสนิทพวกมันก็ดึงผมขึ้นมาแล้ว..
อั้ก!
ร่างหนาจุกเสียดตัวงอเมื่อลำตัวของเขากระแทกเข้ากับรากไม้ใหญ่บนพื้นดินชื้นๆ
ใบหน้าที่ยั้งเอาไว้ตามสัญชาตญานเงยหน้าขึ้นเพราะคางที่กระแทกเข้ากับของแข็งจนรู้สึกได้ว่าในหัวมีเสียงกังวานของกระดูกขากรรไกรที่กระทบกันอย่างแรง พวกมันโยนเหยื่อที่ไร้ทางสู้ทิ้ง สีหน้าของมันเรียบเฉยราวกับเป็นเรื่องปกติที่ต้องทำ
"ลูกพี่ครับ ที่เดิมใช่ไหม?"
ผมได้ยินเสียงนี้ใกล้มาก มันคงนั่งอยู่ข้างๆผมแต่ไม่มีใครตอบอะไร สักพักก็มีเสียงเหยียบใบไม้กรอบแกรบใกล้เข้ามาพร้อมๆกับกลิ่นสาบยาสูบที่ชัดขึ้นเรื่อยๆ
ชายร่างใหญ่พยักหน้าเป็นคำตอบให้ลูกน้องก่อนปัดมือไล่
