Wojowniczka

W niepewności

Ocknęła się. Mgła nadal unosiła się w powietrzu. Susan usłyszała krzyki mężczyzn. Podniosła się, zakrelęciło jej się w głowie, upadła. Podjęła drugą próbę. Z trudem udało się jej utrzymać równowagę. Teraz stała i nasłuchiwała z kąd dochodzą głosy.
Nagle zobaczyła trzy cienie. Wywnioskowała, że to bijący się mężczyźni. Szybko poleciała w ich stronę łapiąc za łuk, nakładając strzałe na cięciwe. Gdy dziewczyna znalazła się blisko walczących, mogła dostrzec ich zarysy twarzy.
Rozpoznała jednego z nich.
- To Felcor! - szepnęła cicho. Widziała jak mistrz stęka z bólu, ponieważ biją go dwaj dobrze zbudowani mężczyźni. Felcor jednak niepoddajac się, walczył ze wszytkich sił odpychając ciosy przeciwników.
Niespodziewanie jeden z napastników wyjął sztylet, którym chciał zabić Felcora. Susan nie namyślajac się długo, napięła długi łuk i wypuściła z niego strzały, jedna po drugiej. Po chwili dwóch mężczyzn leżało nieprzytomnie na zimnej, wilgotnej trawie. Felcor zorientował się co się stało i szybko podbiegł do dziewczyny.
- Nic Ci nie jest? - zapytał troskliwie
- Chyba nie - odrzekła - tylko trochę boli mnie głowa - wyszczeżyła zęby.
- Dziękuję - wymamrotam Felcor
- Hmm?
Dziękuję! Gdyby nie to pewnie już nie byłoby mnie na tym świecie.
- A. Nie m sprawy - z uśmiechem odparła Susan.

***

Przyjechali do domu. Wchodząc przez drzwi przywitała ich radośnie Miranda.
- Myślałam, że już nie wrócisz!
- Przecież zawsze wracam. Nigdy bym cie nie opuścił. - Przytulił żonę i pocałował ja w policzek. Susan patrzyła z niedowierzaniem. Jak, Felcor, wielki wojownik i surowy groźny człowiek może być wrażliwy?
Susan długo się nad tym zastanawiała po czym zrozumiała, że pozory mylą.
Wiedziała, że małżonkowie bardzo się kochają. Nie chciała im przeszkadzać, a że była bardzo zmęczona, na paluszkach jak kot podeszła do pokoju, położyła się na łóżku. Poczuła wielką ulgę. Miała za sobą ciężka noc. Szybko zasnęła.