my new life

Part 30

Ακούω έναν θόρυβο μέσα στον ύπνο μου και προσπαθώ να ανοίξω τα μάτια μου για να δώ τι συμβαίνει. Σηκώνομαι συνοφριωμενη και βλέπω τον Luke να ψάχνει κάτι στην τσάντα του..
Εγώ:Τι κάνεις εκεί?
Luke:Αα ξύπνησες? Φτιάχνω την τσάντα μου, δεν ήθελα να σε ξυπνήσω..
Εγώ:Ωωχ θεέ μου τι ώρα είναιι?
Luke:Είναι 10 αλλα σκέφτηκα να σε αφήσω λίγο να κοιμηθείς.
Εγώ:Γαμώτο σου Luke! Ξέρεις πόσο νευριάζω όταν χάνω τις τάξεις μου!
Luke:Ενταξει ηρέμησε εγώ για σ'ένα το έκανα!
Ξεφυσσάω νευριασμένη και πιάνω απότομα την τσάντα με τα ρούχα μου..ελπίζω η Μόνικα να έχει βάλει κάτι αξιοπρεπές για το σχολείο. Τρέχω γρήγορα στο μπάνιο και βγάζω τα ρούχα..μα φυσικά! Ένα στρινγκ ένα μαύρο κολλάν και μία κοντή μπλούζα.υπέροχα!πλένω βιαστικά τα δόντια μου και έπειτα βγάζω τα ρούχα μου..αναμνήσεις απο χθές το βράδυ μου έρχονται στο μυαλό, αλλα προσπαθώ να τις σπρώξω πίσω.Φοράω γρήγορα το μαύρο εσώρουχο και έπειτα το μαύρο κολάν, μετά περνάω πάνω απο το κεφάλι μου τη μπλούζα και ύστερα χτενίζομαι.Τρέχω βιαστικά πάνω και φοράω την τσάντα μου.
Luke:Έχεις μετανιώσει για εχθές;;
Γαμώτο τώρα τι να του απαντήσω;αποφασίζω να τον παραπλανήσω..
Εγώ:Εσύ τι λές;
Τον κοιτάω με ενα άγριο ύφος ενώ κατεβαίνω βιαστικά τις σκάλες..
Luke:Περίμενε που πάς μόνη σου;!
Εγω:Σχολείο που θές να πηγαίνω
Luke:Μα καλά είσαι με τα καλά σου;; αφού πάω και εγώ με το αυτοκίνητο.
Εγώ έχω βγεί ήδη απο την εξόπορτα και κάνω πως δεν τον ακούω..το αυτοκίνητο του βολεύει γιατί είναι καινούργιο και αρκετά γρήγορο αλλα δεν μπορώ να πάω μετά το χθεσινό..το ήξερα γαμώτο το ήξερα οτι θα το μετανιωνα αλλα μου ήταν αδύνατον να αντισταθώ. Είμαι πολύ νευριασμένη με τον Luke αλλα ακόμα περισσότερο με τον εαυτό μου που του δίνει ψεύτικες ελπίδες..έχω όλα αυτά στο μυαλό μου και έχω ξεχάσει να πάρω τους γονείς μου ένα τηλέφωνο..συνέχεια βλέπω αναπάντητες αλλα πάντα τις προσπερνάω με ένα γρήγορο μύνημα "έχω διάβασμα" αποφασίζω να πάρω τηλέφωνο τον Ρόμπιν. Αμέσως σηκώνει το τηλέφωνο
Ρ: Ναί; Λίζ εσύ είσαι;
Εγώ:ναι μπαμπά εγώ..
Ρ: Μπορείς να μου πείς που είσαι τόσο καιρό; έχω δώσει πόσες φορές μάχη με την μάνα σου για να μην έρθει να σε βρεί! Ποτέ δεν απαντάς στα τηλέφωνα και την βγάζεις με μια δικαιολογία οτι διαβάζεις..ποτέ σου δεν έχεις χρόνο; Λίζ συμβαίνει κάτι;
Πέρνω μια βαθιά ανάσα ενώ δάκρυα αρχίζουν να απελευθερώνονται.
Εγώ:Όχι δεν συμβαίνει κάτι απλά..αμμ έχω τρεχάματα με το σχολείο και..με τον Luke..αυτό είναι όλο απλά ήμουν λίγο στενοχωριμενη αυτό το διάστημα και δεν είχα όρεξη.
Ρ:Εσύ είσαι καλά τώρα;; αυτό θέλω μόνο..
Εγώ:ναι μια χαρά είμαι..μην ανυσηχείς..ο Luke τι κάνει;;
Ρ:δεν ήθελα να ανυσηχείς οπότε δεν σου είχα πεί κάποια πράγματα..
Εγώ:Τ-τι έγινε;;
Εκείνη την ώρα σταματάει ένα αυτοκίνητο δίπλα μου και όταν γυρνάω βλέπω έναν εξοργισμένο Luke..
Luke:γαμώτο σου Λίζ είσαι εντελώς ξεροκέφαλη!μπές μέσα στο αμάξι!
Κλείνω το ακουστικό του κινητού μου για να μην ακούσει τίποτα ο Ρόμπιν
Εγώ:Luke φύγε γαμώτο δεν είναι ώρα..
Μόλις με βλέπει με κόκκινα πρησμένα μάτια κατεβαίνει απο το αυτοκίνητο και πλησιάζει.
Luke:Τι έπαθες; ποιος είναι στο τηλέφωνο;
Κοιτάω με ενα ειρωνικό βλέμμα τον Luke και επειτα ξαναβάζω το ακουστικό στο αυτί μου..αμέσως ακούω την οίκεια φωνή του Ρόμπιν.
Ρ:Λίζ με ακούς;
Λιζ:τώρα ναί πριν όμως δεν σε άκουγα πες μου τι έγινε..
Ρ:ο Luke έχει πάθει κατάθλιψη απο την τελευταία φορα που σε είδε και προσπαθώ με νύχια και με δόντια να τον κρατήσω στη ζωή..αυτή τη στιγμή είναι στην κτηνίατρο με ορούς αλλα δεν ξέρουμε που θα οδηγίσει αυτό..γι'αυτό σε επερνα τόσα τηλέφωνα..αν σε δεί θα πάρει δύναμη..
Εγώ:τι; τι είναι αυτά που λές;; φερτον μου τώρα αμέσως!
Ρ:Τώρα;πως;
Εγω:Παρ'τον απο εκεί και έλα..
Ρ:καλά θα μιλήσω με την γιατρό..σε δύο περίπου ώρες θα είμαι εκεί..
Εγω:Εντάξει..
Luke:Τι στο διάολο συμβαίνει;
Στιγμιαία τον ξέχασα..
Εγώ:Πολλά δεν μπορώ να σου πώ τώρα..
Luke:Ποτε δεν μπορείς! Απο το πρωί προσπαθώ να σου μιλήσω και με αποφεύγεις! Λες και σε πήδηξα εγώ με το ζόρι! Λίζ λογικεψου γιατί η υπομονη μου δεν ξέρω μεχρι πότε θα κρατήσει...τι στο διάολο έλεγες στο τηλέφωνο..
Ξέχασα οτι δεν ξέρει ελληνικα..μάλιστα..
Εγώ:Ρε Luke γαμώτο το σκυλι μου έπαθε κατάθλιψη και δεν ξέρω αν θα ζήσει..ο πατέρας μου τον φέρνει εδώ..
Luke:Και εγώ κοντεύω να πάθω κατάθλιψη γι εσένα αλλα δεν βλέπω να σε νοιάζει..λοιπόν πάμε τώρα..
Εγω:Όχι θα περιμένω το λεωφορείο..
Luke:Το έχασες καθώς μιλούσες..περνάει πάλι σε 20 λεπτά..
Ξεφυσσαω ηττημένη ενω κατευθύνομαι προς το αμάξι του..Μπαίνω μέσα και κάθομαι ενώ έχω σφίξει τα μάτια μου απο το κλάμα.
Luke:Έλα ηρέμισε..θα σε δεί και θα είναι μια χαρά..που θές να πάμε;;
Εγώ:Πάμε στους κοιτώνες..
Γνέφει και ξεκινάει το αμάξι..