Aslında Olmayan Şeyler

Korkardım çünkü.

Ne dediğini çok iyi anlamıştım. Anlamamış gibi davranmak en iyisiydi. Yoksa işin içinden çıkamazdım. Muhtelemen benim duyabilmem için söylemişti. Böylece beni etkileyebilecekti. Peki ben etkilendim mi? Evet! Söyler misin? O gözlerime bu kadar derin bakarken nasıl etkilenmeyebilirim? Her ne yapıyorsa işe yarıyordu. Lanet olasıca çok profesyoneldi. Ama anlamış olursam amacına ulaşmış olacaktı. O yüzden anlamamış gibi yapacaktım.

- Anlayamadım. Bir şey mi dedin?

Çabucak cevap verdi.

- Şey... Şey dedim. Bana gönderebileceğin tek  duygu nefret mi? Evet öyle dedim.

Salak bir de kıvırma numarası yapıyordu.

-  Aklıma gelen ilk anının duygusunu yansıttım sadece.

- Şu anki duyguların bu değil yani?

Ne diyordu bu şimdi?

- Belki öyle. Belki değil.

Ooof. Şimdi daha derinlere bakıyordu. İçimden bir şeyler söküp çıkaracak kadar derinlere bakıyordu. Gözlerimi ondan çekmem gerekse de çekemiyordum işte kilitli kalmıştım.

___________

Nihayet Alaric dersin bittiğini söylemişti. Gözlerimi ancak böyle çekebilmiştim. Bu derste ne öğrenmiştim? Hiçbir şey! Alaric'e göre Oliver bana yardım edecekti. Ama o gözlerimi delip geçmekten başka bir şey yapmıyordu. Ben Tyler'ı istiyorum! O çok iyi bir ders arkadaşı! Ama şu anda Frank'leydi. Saadetlerini bozmak istemezdim. Ama Oliver'ın etkisi altından kalkmak için birinin yardımına ihtiyacım vardı. Tyler dışında kime güvenebilirdim? Ve Frank de meşguldü tabii. Elimde olanlar: Angie, Ravi ve Matt'ti. Matt'e soramazdım. Anlardı. Ravi'yle çok samimi olamamıştık. Ve Angie. Çenesini kapalı tutabileceğinden pek emin değildim ama tek çare o gibi gözüküyordu. Angie'nin yanına yaklaştım.

- Angie, sana sormam gereken şeyler var. Merak ediyorum.

- Ders hakkında mı?

Ders hakkında sayılırdı.

- Evet, ders hakkında...

Gülümsedi.

- Tabii. Neden olmasın? Yardımcı olabilirsem.

Uzatmadan direkt konuya daldım.

- Biri seni etkisi altına alırsa herhangi bir duyguyu hissetmen için. N'aparsın?

- Ne mi yaparsın? Zaten bunlar anlık duygulardır. O andan sonra gelip geçer. Anlık olarak olmasını da istemiyorsan zihnini kapatmayı biliyorsun o işe yarar. Çünkü sen bir psişiksin.

Bu cevabı beklemiyordum. Angie konuştu.

- Bir sorun mu var?

- Yoo. Hayır. Ben sadece merak ettim.

Hiçbir şey çaktırmamak için gülümsemiştim. Yani Oliver beni sürekli etkileyemezdi. Ama o... o yanımda değilken de onu düşünüyordum. Beni etkilememiş olabilir miydi? Angie'ye teşekkür edip yanından uzaklaştım. Şimdi Matt'le konuşma zamanıydı. Onu bahçede dün gece Oliver'la tartıştığı ağacın altında otururken buldum. Yine yalnızdı. Yanına oturdum.

- Konuşmamız gerek.

Şaşkın bakıyordu.

- Bir şey mi oldu?

Cevap vermeden devam ettim

- Sana bir söz verdim. Ama o zaman Psişik Bakanlığı'nı, Empati Mahkemesi'ni ya da Alcatraz'ı bilmiyordum. Ve Alaric'in bakanlıktan olduğunu da... Yani işin bu kadar ciddi olduğunu bilmiyordum Matt.

Hiçbir tepki vermedi. Kafasını ağaca dayamıştı. Gökyüzüne bakıyordu. Gözlerinde biriken yaşları farkettim. Böyle bir tepki beklemiyordum. Kavga ederiz falan sanmıştım. 

- O zamanlar ben de bilmiyordum. Fantastik filmleri bile sevmezdim ben.

Yüzünü buruşturdu.

- Korkardım çünkü. Doğaüstü güçleri vardı. Tehlikelilerdi. 7 yaşındaydım. Annem dışarı çıkmama izin vermeyince her çocuk gibi kızmıştım. O domates doğruyordu. Elindeki bıçağı hiç dokunmadan ona saplayabileceğimi bilmiyordum. Polisler intihar olduğunu sandı. Çünkü annemden başka  parmak izi yoktu. Abim neden suçluluk duyuyordu? Çünkü yeteneklerini biliyordu. Benimkileri de biliyordu. Ama ben bilmiyordum. O tehlikeli olduğumu biliyordu. Ben bilmiyordum. Beni etkileyerek yatıştırmaya çalışıyordu. Gücü kontrol edememekten gelen ani sinir krizinde bana güzel duygular yollayarak zararsızlaştırılacağımı sandı. Bana yeteneklerimi söylemedi. Çünkü korkuyordum. Çünkü 7 yaşındaydım. O da sadece 12'ydi. Beni yeterince iyi etkileyemediği için hep kendini suçladı. Hep çalıştı. Pratiklerini de o bardan bulduğu sürtüklerin üzerinde yaptı.

______________________