It's Pink. -Discontinued-

Chapter 8

Mesalina's Pov.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αντέδρασα έτσι! Δεν μου αρέσει και δεν υποσχέθηκα τίποτα για σχέση αλλά και πάλι.. Ένιωσα ένα τσίμπημα όταν είδα η Καλλιπάτειρα να ακουμπάει τον θώρακα του.. Εκεί πριν μόλις λίγες ώρες ήμουν ξαπλωμένη.. Με είδε και αμέσως την απομάκρυνε.. Η Καλλιπάτειρα είναι πολύ ωραία κοπέλα. Έχει μερικά πολύ ωραία χαρακτηριστικά. Πλούσιο μπούστο, γαλανά μάτια άσπρη επιδερμίδα και μαύρα μαλλιά. Είναι πιο όμορφη από μένα, μια νορμάλ ξανθιά με καστανά μάτια. Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να κάνω την σύγκριση.. Άκουσα το κουδούνι και πήγα προς την πόρτα για να πάω στο επόμενο μου μάθημα, Άλγεβρα. Βγήκα έξω και ευτυχώς δεν ηπηρχε κάποιο σημάδι από τον Χαρρυ. Δεν ήθελα να του μιλήσω και να δώσω δικαιώματα σε άλλους να διαδώσουν φήμες. Βγήκα και με γρήγορα βήματα πήγα στην αίθουσα.
Κάθισα και άνοιξα το βιβλίο και το τετράδιο μου. Μιας και τα θρανία αυτής της αίθουσας ήταν δίπλα θα έπρεπε να φιλοξενήσω κάποιον στη θέση δίπλα μου. Ακούμπησα την τσάντα μου πάνω στην άδεια καρέκλα έτσι ώστε κανένας να μην μπει στον κόπο να με ενοχλήσει μόνο και μόνο για να κάτσει. Μπήκε μέσα η κυρία Αγάπη. Ήθελε να την αποκαλούμε έτσι επειδή είχαμε γενικότερα το τμήμα μια οικειότητα με εκείνη είδα ότι πίσω της μπήκε και ένα άλλο αγόρι, όμορφος ήταν. Όλοι γυρίσαμε και τον κοιτάξαμε. Κάπου τον είχα ξαναδεί. Ελπίζω όχι στο μαγαζί και πει τίποτα και γίνω και ρεζίλι ακόμα δεν ήρθα. Η κυρία Αγάπη παρακαλεί για ησυχία καθαρίζει τον λαιμό της και αρχίζει να μιλάει "Αυτός ο νεαρός είναι καινούριος στο τμήμα σας, και είναι ο γιος μου." κάνει μια παύση και χαμογελάει. "Θα ήθελα να τον αποδεχτείτε όπως είναι. Το όνομα του είναι Τζος Γκόρντον." το αγόρι μας χαμογέλασε και τότε πρόσεξα τα μάτια του. Ήταν ανοιχτά μέλι και σίγουρα ήξερε πως το δυνατό του σημείο ήταν το χαμόγελο. "Βολέψου όπου θέλεις Τζος." του λέει η κυρία Αγάπη. Η μόνη θέση στην αίθουσα ήταν δίπλα από μένα και έτσι το αγόρι κοίταζε επίμονα την τσάντα μου μέχρι να το καταλάβω και να την μετακινήσω. Την έβαλα στο πάτωμα και εκείνος κάθισε. Μερικά κορίτσια κοίταξαν προς το μέρος μου με απειλητικά βλέμματα λες και τον ήξεραν και από χθες τον τύπο. Τέλος πάντων. Μου χαμογέλασε και η κυρία Αγάπη ξεκίνησε το μάθημα. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι έλεγε. Όχι ότι δεν μου άρεσε το μάθημά της, αλλά επειδή δεν μπορούσα να σκεφτώ με όλο αυτό που έγινε. Ο Τζος μου έστειλε ένα χαρτάκι.
"Είσαι καλά? Συγγνώμη αν φανώ αδιάκριτος αλλά απλά φαίνεσαι κάπως."
Του απάντησα.
"Μια χαρά είμαι. Βασικά.. Δεν ξέρω.. Κάτι έγινε πριν και δεν ξέρω πως να αντιδράσω."
Με κοίταξε λίγο και απάντησε απευθείας.
"Θα μιλήσουμε μόλις χτυπήσει το κουδούνι δεν μου την γλιτώνεις. Εμ πως είπαμε σε λένε;"
Χαμογελάω και του γράφω.
"Μεσαλίνα. Χάρηκα."
Το είδε με σκούντηξε κάτω από το θρανίο με το πόδι του και μου χαμογέλασε. Η ώρα πέρασε παρά πολύ γρήγορα, ούτε που κατάλαβα για πότε χτύπησε κουδούνι. Σηκώθηκε και σηκώθηκα και γω πήρα την τσάντα μου χαμογελάσα στην κυρία Αγάπη και βγήκα έξω.
"Ει, σου είπα ότι δεν μου την γλιτώνεις." γέλασε. "Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία." γέλασα και τον κοίταξα "Λοιπόν πες μου τι έγινε." είπε και κάθισε στο παγκάκι δίπλα. Του εξήγησα ότι έγινε (άφησα στην άκρη την λεπτομέρεια του ότι είμαι πορνη και ότι το κάναμε.) και εκείνος στράβωσε λίγο. "Κοίτα, δείχνει να μην είναι επίτηδες.. Είπες αυτή η κοπέλα.. Η πως την είπαμε;; Κλεοπάτρα; Όχι ρε.. Καλλιπάτειρα. Αυτή τέλος πάντων. Φαίνεται να του τα έριξε κανονικότατα. Οπότε πιστεύω ότι είναι κουλ τυπάκι αλλά δεν ξέρω. Θα με βόλευε να μην τον γνώριζες." τον κοιτάω κάπως "Και γιατί αυτό;" χαμογελάει και με κοιτά "Θα ήθελα να βγαίναμε.. Σήμερα το βράδυ ίσως;" με κοιτάει με μάτια γεμάτα ελπίδες. Πέτυχε καλή μέρα σήμερα το πορνείο είναι κλειστό. Του χαμογελάω και λέω "Πέτυχες καλή μέρα σήμερα! Το μαγαζί που δουλεύω είναι κλειστό. Οπότε από το να κάτσω σπίτι θα είναι πολύ καλύτερο να βγω έξω." του χάρισα ένα γλυκό χαμόγελο, ίσως να είναι ώρα να γίνω μια φυσιολογική -οποτε μπορώ τουλάχιστον.- μαθήτρια πανεπιστημίου. "Ωραία. Έμ θες να περάσω να σε πάρω; Εε.. Με το αυτοκίνητο για να βγούμε εννοώ ξέρεις, κατάλαβες.." έτριψε με το χέρι του το πίσω μέρος του κεφαλιού του και με κοίταξε. Γέλασα αρκετά και έδειχνε λιγότερο ντροπιασμένος. "Τι θα έλεγες να συναντηθούμε στο κέντρο της πανεπιστημιούπολης;" Με κοίταξε. "Έγινε. Κατά της 7 εκεί;" "Αμέ!" χτύπησε κουδούνι και αρχίσαμε να προχωράμε προς το επόμενο μάθημα μας, το δικό μου ήταν ψυχολογία κατεύθυνσης και ανακάλυψα πως ήταν και το δικό του! Πόσο υπέροχο;