Gewoon Wij Twee

Hoofdstuk 30

Nauwfel:

Na een tijd zie ik dat Intisar eindelijk naar ons toe komt. Ik zie dat ze moe is en dat ze gehuild heeft. Fatima omhelst haar direct en ik zie dat Intisar gewoon in de armen van haar moeder huilt. "Ze zeggen dat Kamal iemand heeft vermoord", snikt ze. Kamal?? Ik ben net zo in shock als haar. Ik kan het zelf niet geloven. ik geloof er geen ene shit van! Kamal doet zoiets niet. Als ze Fatima roepen, laat Fatima Intisar los en volgt ze de agenten. Ik loop naar Intisar toe. "Gaat het?"vraag ik. Het is dom, want ze is aan het huilen en ik... weet dat het niet goed gaat! "Nee", zegt ze en ze probeert haar tranen weg te vegen, maar ze blijven maar terug komen.

Nadat ze voor de derde keer heeft uitgehuild, kijk ik haar aan. Deze keer ga ik niet vragen hoe het gaat, want dan gaat ze weer beginnen. "Ik denk niet dat Kamal zoiets zou doen", zeg ik. Intisar schudt haar hoofd. "Waarom zou hij?? Hij heeft geen ene reden om Karim te vermoorden", zeg ze. Is Karim dood? Neee, dat meen je niet!! Ik moet automatisch denken aan die keer dat Intisar de ongeluk heeft gehad. Toen ging Kamal iets doen aan Karim. Shit man! Zou het dan echt kunnen?? Pff, ik weet dees niet hoor. Ik zie dat Intisar me vreemd aankijkt. Ze heeft het door! "Weet jij soms iets?"vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. Als ze deze gaat horen, gaat ze er kapot van zijn, dus in plaats daarvan zwijg ik.

Intisar:

Ik weet wanneer Nauwfel liegt. Ik ben geen debiel ofzo. "Vertel me wat je weet", zeg ik want ik ga het er echt niet bij laten. Opeens zegt hij dat hij dringens ergens naartoe moet. Ik knik zwijgend. Mij boeit het niet. Het liefst wil ik gewoon alleen zijn. Even wat tijd met mezelf. één ding begrijp ik niet en dat is: als Kamal echt onschuldig is, waarom is hij dan gevlucht? Ik weet nu niet wat en wie ik moet geloven. Ik besluit om rustig op te staan. Een agente geeft me mijn gsm terug en ik zie dat ik veel berichten heb gekregen. De meeste gewoon van Nauwfel en de tweede plaats Isra. Ik bel Isra onderweg naar de bushalte en vertel haar alles. Omdat ik geen zin heb om naar de bushalte te gaan, stap ik verder en zeur bij Isra dat het gewoon niet kan dat Kamal een moordenaar is. Ik stop abrupt, neeee, zie ik dat echt??