Gewoon Wij Twee

Hoofdstuk 5

Nauwfel :

Intisar slaap al of ze is gewoon in haar kamer. Ik loop naar haar kamer en klop aan.  'Wat moet je?' vraagt ze.  'Doe open', zeg ik. 'No way!!  Zeg gewoon wat je moet', zegt ze. Ik zucht. Moeilijk dit. 

'Ik wil Hamza zien', zeur ik.  'Dan wacht je tot morgen, geloof me hij ziet er precies hetzelfde uit', zegt Intisar. Ik klop de hele tijd aan.

TOK TOK TOK (das ze3ma de geluid van aankloppen)

Intisar doet de deur opeens boos open. 'Hier', zegt ze. Ik pak Hamza op en breng hem naar mijn kamer. Daar valt hij al snel in slaap en in plaats van hem terug te brengen, laat ik hem bij me slapen. Hamza is praktische 1 jaar, wat kan er mis gaan?? Nog voor ik het weet ben ik ook al in slaap gevallen. Oh shit! Ik moet nog bidden. Ik loop mijn kamer uit en doe de woedoe in de badkamer.

Ik keer terug naar mijn kamer en bid. Daarna zit ik de hele nacht lang op mijn gsm. Ik ben populair, je weet. Gelijk is er een chick die me vv stuurt op fb. Ik vraag wie ze is en zij zegt dat ze tariq kent. Ewa, dan weet je toch genoeg?  Niet dan? 

Intisar :

De volgende ochtend sta ik op. Huh, waar is Hamza??  In paniek ren ik naar de kamer van Nauwfel. Ik open de deur en zie Hamza op het bed van Nauwfel slapen. DIT MEEN JE NIET!!  Maar dan zie ik opeens dat Nauwfel geen shirt aan heeft. Te laat want hij opent zijn ogen en kijkt me glimlachend aan.  'Goedemorgen, je ziet er echt m3aseb uit (boos dus)', zegt Nauwfel. Ik word rood. Omdat hij dus bijna niks aan heeft. 'Wat doet hamza hier??' vraag ik en probeer niet te kijken. 'Huh, hoe bedoel je??' vraagt Nauwfel nog half in slaap. Ik ben nu ondertussen zo boos geworden dat ik roep: 'Doe aub iets aan!'

Als Nauwfel kamer uitloopt met shirt kijk ik hem aan.  'Jij hebt me hamza gegeven', zegt hij. Ewa saaaffd, nu is het mijn schuld!!  'Je moeder en mijn moeder vermoorden ons!', zeg ik boos. Nauwfel knikt en komt dichterbij. Eeh, was dees??  Niet te ver gaan, vriend.  'Ze hoeven het niet te weten', fluistert hij. Ik zucht en loop terug naar mijn kamer.  Die dus eigenlijk van zijn zus is. Ik kleed me om maar ik voel me bekeken op de een of andere manier. Ik loop naar het raam als ik me ben omgekleed en gil!  'NAUWFEL!!!' roep ik en ren naar de deur. Voor ik het weet is Nauwfel er en kijkt me bezorgd aan.  'Wat is er?' vraagt hij.

Nauwfel :

Nee, ze weet het...