Gewoon Wij Twee

Epiloog

Intisar:

Het is vandaag de dag van het handvragen. Mijn moeder wilt niet zeggen wie het is, maar voor mij maakt het niet uit. Ik weet al wie het is. Nauwfel, mijn Nauwfel. Ik ben niet normaal blij. We zijn nog jong, dat is waar. Nauwfel is 20 en ik 19, maar wat maakt het uit?? Als je van iemand houdt dan is leeftijd niet belangrijk. Dan wil je gewoon de rest van je leven samen zijn op een deftige, halale manier. Ik ben blij dat Nauwfel ervoor heeft gekozen om alles niet haraam aan te pakken. Dat toont ook aan dat hij me begrijpt! Dat hij weet dat ik dat liever niet heb. Ik sta vandaag vroeg op en ruim op. Het moet niet normaal schoon zijn. De dag van vandaag is heel erg speciaal. Het is een dag dat niemand gaat vergeten. Nooit! Als ik klaar ben met opruimen, maak ik me klaar. Ik neem een douche en als ik klaar ben, twijfel ik. Zal ik eens make-up op doen? Het is niet echt mijn ding, maar ik wil Nauwfel wel verrassen. Hij gaat het geweldig vinden! Ik besluit om me lichtjes op te maken. Het duurt lang voordat ze er zijn. Ik heb gehoord dat ze komen om 14:00. Nog twee uren te gaan. Als de twee uren voorbij zijn, voel ik dat mijn hart automatisch sneller klopt. Geweldig gevoel!! De bel gaat en mijn moeder geeft wel teken dat ik mag gaan open doen. Ik doe de deur open en zie... niet Nauwfel. Ik kijk deze vreemde mensen aan en begroet ze. Huh? Er is een jongen die niet eens knap is, wat me op zich niet intereseert, maar wat me wel intereseert is waar Nauwfel is. "Wie zijn deze mensen?"vraag ik aan mijn moeder in de keuken. "Wees eens lief, ze komen voor je hand", zegt mijn moeder. Ik loop met haar mee naar de woonkamer met alles. Toch kan ik er niet tegen en excuseer me. Snel loop ik naar boven. Ik zoek overal mijn gsm. Waar heb ik die gisteren gelaten? Als ik die vind, zie ik duizenden berichten van Isra op watsapp. Ik besluit om haar berichten niet te lezen, maar haar direct te bellen. "Intisar??"vraagt Isra. "Isra, ik moet snel zijn, dus ik wil je iets vragen. Normaal zou Nauwfel mijn hand komen vragen maar ik zie hem nergens, er is een rare gast hier", zeg ik. "Intisar, dat is wat ik je wou zeggen!!"zegt Isra en ik hou me vast. Hij is toch niet dood?? "Nauwfel gaat trouwen met iemand van marokko, iedereen weet het al" zegt ze. Ik kan mijn oren niet geloven. Is dat de reden waarom ik hem de laatste tijd niet zag? Mijn hart breekt deze keer in duizenden, fijne stukjes. En deze keer weet ik niet of iemand het weer kan fixen. Ik dacht echt dat niks anders telde... dan gewoon wij twee.

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Mensen, deze verhaal is af! Ik wil er wel bij zeggen dat het een treurige en vreselijke einde is, maar soms kan de realiteit ook zo zijn. Verwacht altijd het onverwachte. Maar omdat ik niet zo vreselijk ben en jullie geen hele verhaal laat lezen zonder een mooi einde, heb ik besloten om er een vervolg op te maken. Het vervolg het: "Alleen Wij." Ik ga er direct mee aan de slag. Maar ik wil ook weten wat jullie van deze verhaal vonden, wat er beter kan en wat er zeker terug bij moet! Bedankt voor het lezen xx