Gewoon Wij Twee

Hoofdstuk 2

Intisar:

Ik weet niet waarom maar heel de toets lang zit ik te denken aan alles en nog wat. Zo van, mijn toekomst ligt op mijn bank en ik kijk naar het verleden. Maar ik heb ook zwaar shit meegemaakt. Niet normaal. Conclusie van al die shit: ik geloof niet meer in liefde. Voor mij bestaat dat niet. Ik weet dat ik op een dag ga trouwen, maar daar stopt het voor nu ook. Ik heb geen zin in die: ik vind je leuk-toestanden. Gewoon NEEEEE (grote letters nee, maar dat hebben jullie vast wel al begrepen) Als ik mijn naam hoor kijk ik op.  'Intisar, nog vijf minuten en dan gaat de bel dus moeten jullie afgeven', doet de leerkracht me herrinneren, maar ik ben al klaar. Ten minste, wat ik weet heb ik opgeschreven voor de rest heb ik het open gelaten.

Na de bel geven we af en loop ik naar mijn andere lokaal. Verdieping drie. Dit wordt zware strijd. 'Pffff,  was moeilijk', zegt Nauwfel opeens naast me. 'Jaa', zeg ik enkel. 'En ik heb niets eens iets kunnen schrijven, ik zei nog tegen je schrijf duidelijk, jij met je kakgeschrift schrijft scheef', hoor ik Nawfel zeggen. Ik kijk hem met grote ogen aan.  'Excuseer???  Alsof jij mooi schrijft, meneer te grote letters', zeg ik geïrriteerd.  'Ziee jee!!  Mijn handschrift is ten minste zichtbaar', zegt Nauwfel en daar ga ik niet op in. Hij wilt gewoon hele ruzie hierzo. Bij mijn lokaal aangekomen zie ik mijn beste vriendin Isra in de gang. Ik loop naar haar toe.  'Mevrouw te laat is er eindelijk', zegt Isra.  'Ma wat is dat met die bijnamen?' vraag ik. Isra moet lachen.  'Tjaaa, we zijn dol op je', hoor ik haar zeggen en dat is zoo lieeff!!  Ik ga gewoon eerlijk zeggen, Isra is een schat van een meid, woullah!  Al die neppe mensen.. Daar moet ik niks van hebbe. Snel neem ik afscheid van Isra want ik zie dat mijn lokaaldeur dicht is. Shitt!!  Ik klop een keer en dan doe ik de deur open. Ik zie alle buitenlanders schreeuwen dat ik te laat ben. Zie je, ze doen dit gewoon expres. Als Nauwfel opeens naast me staat is het stil. Aaahhh, nu is hij niet te laat maar ik wel?  De leerkracht vraagt onze agenda's en ik zie Nauwfel discussiëren over dat het oneerlijk is. Ik moet echt lachen, want de meeste gesprekken tussen Nauwfel en de leerkrachten beginnen met: 'Maar mevrouw, ik vind het echt oneerlijk, waarom zij niet en ik wel...'  GEWOON KAPOTT HILARISCHH!  (warning: in dit verhaal kunnen er dingen zijn die ik grappig vind maar gewoon nergens op slaan) 

Uiteindelijk moeten we onze agenda's niet afgeven. Niet omdat Nauwfel goed is in onderhandelen, maar omdat de leerkracht me mag.  'Zo doe je dat', fluister ik en als een baas loop ik langs Nauwfel. Eerlijk, ik ben toch leuk??  Saai, school is saai maar ik kan ook niet zonder. Soms denk ik, ik wil naar school. Jaaa, zo ver kan het gaan. Ik maak in mijn leven gewoon niet veel mee. Dat is echt een probleem. Wat ik jullie trouwens moet vertellen is dat we morgen naar Duitsland gaan!!  Wat verre familie bezoeken, maar ik kan echt niet wachten. Vooral omdat er daar een jongen is waar ik zeg maar... Een crush op had. HADD!!  Verleden tijd dus, alles is verleden tijd. Maar toch kan ik niet wachten.  'Pas die tipex', hoor ik tariq zeggen. Hij is een goede vriend van Nauwfel. Ewa ja, ergens lijken ze ook op elkaar. Zo qua gedrag.... Ik weet dat ik nu onzin praat misschien, maar mijn gedachten zitten in Duitsland. Morgen dus!!