Gewoon Wij Twee

Hoofdstuk 28

Intisar:

Mijn ogen doen pijn en ik heb het gevoel dat ik elk moment in slaap kan vallen. Ik ga dood hier! "Dus je hebt niks van hem vernomen?"vraagt de agent weer. "Neee, ik weet niet waar mijn broer is!!"zeg ik voor de duizendste keer. ""Hij heeft echt geen contact met je opgenomen?"vraagt de agent weer. "Ik weet niet wat hier aan de hand is of wat hij heeft gedaan, maar neee!!"zeg ik. Ik zit in deze verhoorkamer al zo'n vier uur. Ze willen me nog steeds niet laten gaan en ze hebben mijn telefoon mee genomen. Ik weet zelfs niet of mijn moeder weet dat ik hier ben. "Wat is er toch aan de hand?"vraag ik. De andere agent fluistert iets in de oor van de agent en ik leg mijn hoofd op de tafel. Ik ben moe, ik kan dit niet aan, ik ben gewoon te moe.

Nauwfel:

Intisar kan maar beter op mijn berichten antwoorden. Ik neem afscheid van Isra en loop naar Tariq toe die in een diepe gesprek zit met Latifa. Ik geef mijn vriendin een kus en zeg tegen Tariq dat niemand Intisar kan bereiken. "Wat moet je toch van die slet?"vraagt Latifa. Ik negeer die opmerking, maar ik zie Tariq glimlachen. Hoe durft hij??? Is hij vergeten dat ze ook zijn klasgenoot is??! "Niet zo tegen haar praten, Intisar is geen slet!"verdedig ik Intisar. Ik weet niet waarom, maar het laatste wat Intisar is is dat wel. Niet eens het laatste, ze is gewoon GEEN slet. "Ik begin me echt zorgen te maken", zeg ik. Intisar is normaal altijd te bereiken. Ik wil wel Kamal bellen, maar zijn gsm was stuk. "Er is waarschijnlijk niks aan de hand", zegt Tariq. "Ik moet nu naar huis, Nauwfel, dus ik ga", zegt Tariq. "Jaa, ik denk dat ik maar eens ga kijken bij Intisar haar moeder", zeg ik. "Ik neem dezelfde weg met Tariq, dag schat", zegt Latifa en zoent me. Daarna scheiden onze wegen. Ik loop met grote bezorgdheid naar het station waar ik de bus neem naar het huis van Intisar.

Latifa:

Nauwfel is gewoon zo'n idoot! Het enige waar hij zich druk om maakt is Intisar. Alsof zij een heilige is. Ik hoor dat Tariq naar huis gaat en zie mijn kans om de bezorgde Nauwfel te verlaten. "Dag, schat", zeg ik nog en zoen hem. Daarna loop ik in stilte met Tariq mee. "Ik haat Nauwfel", beken ik voor de eerste keer in mijn leven. "Het enige waar hij aan denkt is die hoer van hem, like I care", zeg ik met rollende ogen. "Ja, niet te begrijpen, hij heeft jou, wat wil hij meer", zegt Tariq. Ik geef hem één van mijn mooiste glimlachjes. "Jij bent een schat, Tariq, wist je dat?"vraag ik en geef hem een kus op zijn wang. Ik zie Tariq grijnzen. Over beste vrienden gesproken, als Tariq wilt dan neemt hij mij gewoon mee naar huis zonder aan Nauwfel te denken. Hmm, misschien niet eens een slecht idee. "Zin om samen iets te doen?"vraag ik aan Tariq en hij knikt. "Waarom niet? Wat had je in gedachten?"vraagt Tariq en ik geef hem de blik. Dat was alles wat ik nodig had om hem over te halen. Jongens.. zo makkelijk...