Gewoon Wij Twee

Hoofdstuk 32

Intisar:

Ik maak thuis iets klaar voor als mijn moeder terug komt. Maar ze komt niet terug en ik zie dat het waarschijnlijk heel lang gaat duren. Als de bel gaat, sta ik op en open de deur. Ik zie de moeder van Nauwfel. Mijn hart begint sneller te slaan, maar ik zie dat Nauwfel er niet bij is. Jammer. Ik groet de moeder van Nauwfel, Yamina. "Hallo lieverd", zegt ze en geeft me de gebruikelijke kusjes. Ik laat haar naar binnen en ik zie dat ze een taart mee heeft. Zo lief! Ik ga naast haar zitten in de woonkamer en we beginnen te praten over wat er is gebeurd. Zij deelt me haar wijsheid uit. Dan sta ik op om wat thee te maken. Ik serveer thee en koekjes en sfenej (marokkaanse donuts) en haar taart. Ik laat wel wat over voor mijn zusjes en ouders. "Je bent echt zo'n goede gastvrouw", zegt ze en ik moet lachen. Ik bedank haar. Ze is gewoon net als mijn moeder, een schat van een vrouw.

"Ewa, lieverd ik denk dat het tijd is om te gaan", zegt Yamina. Ik schud mijn hoofd. "Nee, blijf blijf", zeg ik maar dan gaat de bel. Ik ga openen en zie Nauwfel op zijn gsm. Hij geeft me een korte knik. "Yemaa, yallah", zegt hij. Yamina achter me geeft me nog afscheid kus en ik zie hun samen weggaan. Ik sluit de deur zacht achter hun. Ik besluit om direct te gaan slapen want ik ben kapot moe door die verhoring. Als de bel opnieuw gaat, sta ik vermoeid op uit mijn bed. Wie nu weer??

"Israa!"zeg ik blij. Ze omhelst me. "Gaat het?? Omgg, ik kan nog steeds niet geloven van je broer", zegt ze en gaat op de zetel liggen. "Er is toch niemand thuis?"vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. "Pfff, ik haat deze situatie. Gisteren leek het alsof ik Kamal zag achter de politiekantoor. Kan natuurlijk niet, want dan is Kamal wel heel dom", zeg ik. Isra lacht. Daarna is het een tijd stil. "Mag ik je iets opbiechten?"vraagt Isra. Ik knik en Isra gaat deftig zitten. Ik ga naast haar zitten. "Ik denk niet dat Kamal hem vermoord heeft", zegt ze. Ik kijk haar vreemd aan. "Als Kamal het niet was, wie dan?? We moeten bewijs hebben anders blijven ze Kamal maar schuldig vinden", zeg ik. "We hebben die getuige nodig", zegt Isra. Dat is waar!! "Maar ik denk niet dat de politie zomaar aan ons gaat zeggen wie de getuige is", zeg ik. We zuchten. "Wie denk jij dat het heeft gedaan?"vraag ik. "In ieder geval niet Kamal... ik denk gewoon dat het opgezette spel is, Souhil ging ook dood. Allemaal mensen die jou wouden hebben", zegt Isra. Dat laat me schrikken. "Awilii, nu ben ik kei bang", zeg ik. Isra lacht. "Het is maar een gedachte, misschien is het niet zo", zegt Isra, maar ik denk dat ze gelijk heeft. Karim wou me, hij ging dood, Souhil wou me, hij ging dood... als Nauwfel maar niet de volgende is.