Gewoon Wij Twee

Hoofdstuk 16

Intisar:

Ik open mijn ogen. Het felle licht is even wennen en ik vraag me af waar ik ben en wat ik hier doe. Als ik opeens allemaal gezichten rondom me zie, schrik ik wel een beetje. Ik zie het gezicht van Nauwfel en daar moet ik om lachen. "Nauwfel, uw kop", zeg ik lachend. Ze kijken me opeens allemaal verbaasd aan. "Wat is er?"vraag ik. "Nee, niks, we zijn gewoon blij dat het goed gaat met je", zegt Isra. Héé, wat doet zij hier?? Mijn moeder omhelst me opeens heel strak. "Waarom doen jullie allemaal zo vreemd?"vraag ik. Dan krijg ik zo'n lang verhaal te horen en ik ben best verbaasd. Wat er allemaal kan gebeuren als je het niet eens weet. "Waar is Kamal?"vraag ik. "Die moest even iets regelen", zegt Nauwfel. Ik kijk hem vreemd aan, maar ik zie dat hij er verder niet over wilt praten. Ik praat ongeveer een kwartier met mijn moeder voordat ze besluit dat ik rust nodig heb. Isra daarentegen blijft en houdt me gezelschap. "Ik weet dat je boos gaat worden", begint ze. Oh nee, wat heeft ze gedaan?? "Ik vroeg dus aan Nauwfel of hij iets ziet in de toekomst tussen jullie..", begint isra. "Wat?? oh nee", zeg ik. Isra lacht. "Jaa en opeens besluit hij om zijn bitch te bellen, aghh, mannen", zegt ze lachend. Ik moet ook lachen. "Mij kan het niks schelen", zeg ik. "Oh nee? Je weet toch wel dat hij de hele tijd moest huilen om je?"vraagt Isra. Serieus??? Om mij?? Maar waarom? Wat is er zo bijzonder aan me?

Op het moment dat ik het wil vragen, moet Isra weg. Ik besluit om even mijn vriendin Linda te vertellen dat het goed gaat met me. Dat ik weer in orde ben. Vooral als ik zie dat ik duizenden berichten heb. Omgg, ze houden van me? Dat ik dat nu pas merk. Opeens komt Nauwfel de kamer binnen en ik doe mijn gsm weg.

Nauwfel:

"Je hebt me echt laten schrikken, weet je", zeg ik als ik binnen stap. Ik zie aan haar dat ze niet weet wat ze moet zeggen. "Sorry, ik weet echt niet waarom ik niet uitkeek", zegt ze. Ik schud lachend mijn hoofd. "Geen sorry zeggen, kan altijd gebeuren, die scooter treft ook schuld", zeg ik. Intisar moet lachen. "Opeens zo'n chique woorden, hoelang ben ik weggeweest?"vraagt ze. Ik lach en ga zenuwachtig met mijn handen door mijn haar. "Intisar.. ik denk dat je iets moet weten", zeg ik ook al weet dat het beter is om het niet te zeggen