HAYALLER HAYATLARI BULUNCA

2

Bugün hayatımın en korkunç günü. Şu an otobüsteyim. Evden çantamı alıp çıkmak - daha doğrusu kaçmak - benim için çok zor oldu. Önce eşyalarımı hazırladım. Bir yıldır para biriktiriyorum. Eski telefonumdan da kurtuldum. Şimdi bana düşen tek şey o şarkı yarışmasında ortalığı kavurmak...

Uzun yolculukları her zaman çok sevmişimdir. Tabi ilk kez tek başıma yolculuğa çıkıyorum. Benim için çok zor olan bir sürece girdim. Zaten yanımdaki çocuk saatlerdir horluyor artık çıldırmak üzereyim.

- Sayın yolcularımız yarım saatlik mola verilmiştir.

Bu sesi duymak beni biraz da olsa rahatlatmıştı. Sabahtan beri bir şey yememiştim ve resmen karnımda zil çalıyordu.

- Çekilirsen dışarı çıkacağım.
- Hı, ne, nereye ?
- Mola diyorum, çekilirsen diyorum...
- Ah, ben şey... Tabi, özür dilerim ben uyumuşum da.

Yalandan gülümseyip aşağı indim. Bu ses bu çocuktan nasıl çıktı hiç anlamadım az önce canavar gibi horluyordu. Önce biraz patatesli börek aldım daha sonra çayımı da alıp bir masaya oturdum. O da ne? Otobüste yanımda oturan çocuk şimdi de benimle aynı masaya oturdu.

- Merhaba.
- Merhaba ?
- Ben Çağan.
Umrumda değildi. İnsanlarla konuşmayı sevmiyordum. Nezaketen ismimi söyledim.

- Ben de İrem.
- Memnun oldum İrem tek başına nereye gidiyorsun böyle?

En nefret ettiğim şey insanların kendilerini ilgilendirmeyen bir şeye burnunu sokmasıydı.

- Pardon, bu seni hiç ilgilendirmez.
- Şey, ben özür dilerim. Sadece...

Onu dinlemeden masadan kalktım. Yediğim üç lokmayı boğazımda bırakmıştı. Sinirle yerime oturdum. Otobüs az sonra kalkacaktı ama o hala gelmemişti. Umrumda da değildi.

- Merhaba beni mi bekliyordun?
- Ne saçmalıyorsun sen ben sadece şeye bakıyordum. Şey... Dışarıyı izliyordum.
- Birini arıyor gibi duruyordun da.
- Hey Allahım.

Sinirlenmemeye çalışıyorum ama bu garip insanları bir türlü anlayamıyorum. Her neyse yarın önemli bir gün biraz uyusam iyi olacak...