Castle Of Glass

15. Bölüm: Her Majesty! | Final

Yaklaşık bir yıl sonra, Yaz

Leydi Isabella

Atımın üstünde ilerlerken toynakların toprağa her çarptığında duyduğum sesle eve bir adım daha yaklaştığımı anlıyordum. Sıcak rüzgar yüzüme her vurduğunda, saçlarımın her dalgalanışında sonunda eve dönmenin heyecanını ve mutluluğunu hissediyordum. Güneş tam tepede ışıl ışıl parlıyordu. Sıcak bir yaz günüydü. Yüzüm pul pul ter olmuştu. Atımı biraz daha hızlandırdım ve benden önde olan William'a yetişmeye çalıştım. Güneşin altında parlayan açık kahve rengi dalgalı saçları yüzüne yapışmıştı. O da benim gibi sıcaktan bunalmış olmalıydı.

Londra'ya yakın bir mesafedeydik, çok az kalmıştı. Oraya ulaşmak ve kardeşlerimle tekrar görüşmek istiyordum. İçim kıpır kıpırdı. Londra'ya yaklaşık bir yıldan beri, Alexandra'nın düğününden bu yana gelmiyordum. Bu evden ayrılmak için çok uzun bir süreydi. Tekrar buraya dönebilmek benim için inanılmaz bir mutluluk kaynağıydı. William'a gülümsedim. Benimle buraya geldiği için ona minnettardım.

Atlarımızı kısa bir süre için durdurduk ve yanımızdaki pırıl pırıl akan nehirden bir kaç yudum su içtik, yüzümüzü yıkadık. William yanıma gelip beni kollarıyla sardı, bana uzun bir öpücük verip tekrar atımın üstüne yerleştirdi. Sonra tekrar Londra yollarına düştük. Yol boyunca hiç durmadan ilerlemiştik, hava iyice kararmıştı. Londra'lı halk için artık yataklara girme vaktiydi. Biz de sonunda görkemli saraya varabilmiştik.

Saray karanlık olmasına rağmen eskisi kadar muhteşem görünüyordu. Üstelik kral evleneceği için bahçesi daha bir özenle süslenmiş, yeni çiçekler ekilmiş ve eğlence çadırları kurulmuştu. Kral yine cömert bir şekilde halkı eğlendirecekti. Thérèse de çok mutlu olmalıydı. Evlenmek için zorlu kocaman bir yıl beklemişti ve artık amacına ulaşıyordu. Kız kardeşlerimi de merak etmeden edemiyordum. Kim bilir ne kadar büyümüşlerdi, belki onların da küçük birer bebekleri olmuştu.

Heyecanla sarayın basamaklarına ilk adımımı attım. Mermer zemin bana eski günlerimi hatırlatırken mutlulukla gülümsedim. William arkamdan yavaş yavaş geliyordu. Onu beklemeden merdivenlerden içeri süzüldüm. Saray kısamen uykuya dalmıştı, bazı yerlerdense tek tük konuşma sesleri ve cılız ışıklar süzülüyordu. Kız kardeşlerimin de uyumamış olmasını diledim.

Hızla yukarı çıktım. Hem ses yapmamaya çalışıyor hem de heyecandan ne yaptığımı bilmiyordum. İlk önce Elisabeth'in odasına gittim, yavaşça kapıyı tıklattım ve yalnız olmasını diledim. Kapı hemen açılıverdi. İçerisi boştu, prens Harry odada değildi. Rahat bir nefes alıp içeri girdim. Kollarımı sıkıca Elisabeth'e sardım. Onu çok özlemiştim.

İçeriden bir ağlama sesi gelince şaşkınlıkla gözlerimi büyüttüm. Elisabeth hızlıca ağlama sesinin geldiği odaya koştu. Ellerinde minicik ağlayan bir bebekle çıktığında gözlerime inanamadım. Bebeği usul usul susturmaya çalışırken öylece onu izledim. Çok şaşırmıştım. Elisabeth'in bir bebeği olabileceği ihtimali bana çok değişik geliyordu. Ben şimdi teyze mi olmuştum?

Bebek uyuduğunda yanına gidip uzun uzun onu seyrettim. Kızıl, kıvırcık saçları vardı. Öyle güzel kokuyordu ki... Taze, mis gibi. Arada bir uyurken kıpırdanışlarını izledim. Olağanüstü bir şeydi bu küçük yumurcak. Ben de bu duyguyu yaşamalıyım dedim kendi kendime. Sonra birden William'ın aşağıda kaldığını hatırladım. Hızla yerimden kalkınca Elisabeth ne olduğunu merak etmişti. Kısa bir açıklama yapıpa aşağıya, Willliam'ın yanına indim.

Mermer basamaklara oturmuş yıldızları izlerken buldum onu. Arkasında olduğumu fark edince gülerek bana döndü. Yanına oturup ben de yıldızları izlemeye koyuldum. "Aslında bunu söylemenin zamanı mı bilmiyorum ama az önce çok düşündüm ve... Isabella sence de küçük bir bebeğimiz olsa güzel olmaz mı?" Bunu söyleyeceğini hiç düşünmemiştim. Hızla ona döndüm. "Sen ciddi misin? Aynı şeyi az önce ben de düşündüm. Ne kadar mucizevi bir şey değil mi? Öyle küçücük bir çocuğumun olmasını o kadar çok isterim ki William." Gülerek bana sarıldı. "Biliyor musun karıcığım, sen harika birisin."