IM NOBODY with UKNOWN HUBBY

CHAPTER 3

Nagising ako sa isang mabangong bagay na naamoy ko..

At parang kinikiliti pa ang mukha ko sa anumang bagay na yun.

Pag mulat ko ng mata.
Yung gwapong mukha ng lalaking yun ang nabungaran ko.
Yung asawa ko pala!
Nakaupo siya sa gilid ng kama sa tabi ko at pinapaamoy amoy sa akin ang hawak niyang rose stick.

"Hey wife..sorry to disturb you, pero ayokong makatulog ka ng walang laman ang tiyan mo"
Nakangiti niyang sabi at inabot sa akin ang nakapatong na bouquet of roses sa may paanan ng kama.

"Its good to see you here in home now, wife.." Sabay halik niya sakin sa noo.

Dapat ay maging masaya ako tulad niya na makakasama na ako at makakapiling pero wala akong maramdaman.

Ewan ko, pero di ako makaramdam ng saya o excitement.

Kinabahan pa nga ako.
Kinabahan ako kasi nandito na siya.
Ano ng gagawin ko ngayon ??

How can i act as a wife to him?
Kung di ko makapa sa nararamdaman ko,
na mahal ko siya!!

Wala talaga akong maramdamang kilig, love o kahit care man lang sa mga sweet thoughts na sinasabi niya sakin.

Bakit ganun ??
Asawa ko pa naman siya.

Bumangon ako sa kama.
At sinandal ang ulo ko at likod sa headboard.

Sinadya ko yun para makaiwas sa malapitan naming magdidikit na katawan.

"How are you feeling?"
Tanong niyang nag aalala.
Kita ko naman sa mga mata niya yun.

"I-i cant remember anything"
Diretsahan kung sagot at nalungkot.

Sandali siyang natahimik.
Sinuklay ang buhok sa kamay niya na namroblemang pinikit ang mata.

Kahit siya namroblema sa sinagot ko.

"Amnesia. Meron kang amnesia"
Malungkot niyang sabi at hinila ang kamay ko at masuyong dinala sa labi niya at hinalikan yun.

It felt good.
But still it doesn't cure the sadness in me.

"I don't even know my name, my age, where i came from,if who really i am, every single details of my life wala akong ma-alala.. Ang hirap alalahanin!"
Sumbong ko sa kaniya.
Feeling ko nag iibit ang mga pisngi ko, at sa huli.

Di ko na alam tumulo na pala ang luha ko ng dahan dahan.
Habang nakatingin at nakikinig siya sa iba ko pang sasabihin.

"At ang mahirap pa nga dito sa sitwasyon ko, hindi kita kilala!
Wala akong ma-alala kahit kunti tungkol sayo, s-sa atin.. And the worst of it even my feelings got amnesia too. Di ko makapa sa damdamin ko na may connection tayo sa isat-isa, di ko maramdamang mahal kita o minahal kita, to be honest wala akong maramdaman about us, i cant feel love on you, I'm sorry.. Hindi na yata ako to na tinuturing at tinatawag mong asawa"
Tuluyan na akong umiyak ng husto, sa boung katotohanang sinabi ko dito.