ARWEN

ARWEN-1-

Günümüz..

Sabah büyükannemin seslenmesiyle uyandım. Oflayarak yataktan kalktım ve uyku sersemi olduğum için sallana sallana banyoya doğru yürüdüm. Kısa bir duş aldıktan sonra aynanın karşısında saçlarımı taramaya başladım. Daha sonra gelen durgunlukla elimdeki tarağı yavaşça bırakarak aynaya baktım. Uzun sarı saçlarım aynı anneminkiler gibi dalgalar halinde omuzlarımdan dökülüyordu. Yine içimi bir boşluk kapladı.

 O gün aklıma gelmişti, hoş zaten hiç çıkmıyordu. Annemle babam iki ay önce ölmüşlerdi. Odamda otururken bir ses duymuştum. Aşağı indiğimde evimize bir düzine yabancı adamların girdiğini görmüştüm. Annem beni far edince korkuyla bana bakmıştı. Babamın o anda “Ne işiniz var burada ! “ diye bağırmasıyla göğsünden kanlar akmaya başlamıştı. Çığlık atacaktım ama sesim çıkmıyordu, donup kalmıştım.

Annemin yanına gitmek istedim ama “Kaç.” demesiyle olduğum yerde kaldım. Neler olduğunu anlamıyordum. Bu gelenlerde kimdi ? O an sesle irkildim. Adamlar odaları arıyordu. Annem tekrar bana dönüp “Kaç Arwen.” Dedikten sonra adamların yanına gitti. 

Ne yapıyordu böyle ? Daha biraz önce o adamlar babamı öldürmüşlerdi şimdide o bir şey olmamış gibi yanlarına gidiyordu. Uzun boylu adam hızla annemi kolundan tutup sarsarak “Kız nerede çabuk söyle !” diye bağırdı. Bu adamlar demek beni arıyorlardı. Annemde “Onu öldürmene asla izin vermem !” diye bağırınca adam annemi yere fırlattı ve yanındakine “Bitir işini.” diye talimat verdi. O an annemin neden kaç dediğini anlamıştım beni öldüreceklerdi. 

Hemen odamın penceresinden dışarı atladım 2.katta olduğu için bir şey olmadan inmeyi başarabilmiştim. Bir silah sesi duyulduğunda gözlerim doldu. Annem ve babam ölmüştü hem de benim yüzümden.

Büyükannemin sesiyle irkilip sıyrıldım bu anıdan. “Saçların anneninkilere benziyor.” dedi hüzünle. Annemler öldükten sonra tek tanıdığım olan büyükannemde yaşamaya başlamıştım gidecek başka kimsem yoktu. Büyükanneme dönüp sarıldım. “Onları çok özledim.” Dediğimde çoktan gözlerim dolmuştu. 

Sımsıkı sardı beni kolları “Şişt bu gün okulunun ilk günü. Sil gözyaşlarını ve hazırlan yoksa geç kalacaksın.” dedi.  Tabi ya, okul. Büyükannem aklımın dağılması için okula gitmem konusunda çok ısrar etmişti. Hazırlandıktan sonra kahvaltı edip evden çıktım. Okul zaten kötüydü, ilk günü daha da çekilmez bir hal alıyordu. Hele buraya yeni geldiğim düşünülürse.. Felaket .okulun kapısından girdiğimde herkes dönüp bana bakmaya başlamıştı. Pek yeni öğrenci olmuyordu demek ki. Aman bendeki de laf. Bu küçücük yere kim gelir ki ? kimseye aldırmadan kayıt yerine giderek ders programını aldım. 

Harika ilk ders matematikmiş. Sıkıntılı adımlarla sınıfa girdiğimde öğretmen olmamasına rağmen sınıfta çıt çıkmadığını fark etmiştim. Tabi bunun nedenini anlamam pekte uzun sürmemişti. Çünkü herkes bana bakıyordu. Yavaşça sıralara doğru ilerleyip boş yer var mı diye baktığımda birinin bana el salladığını gördüm. Doğru ya Eva ile aynı sınıftaydık. Kendisi büyükannemin komşusu olduğu için tanışmıştık. Ki söylemek gerekirse bu benim için çok iyi olmuştu en azından tanıdığım biri vardı ve kısa sürede gerçekten çok yakın arkadaş olmuştuk. 

Yanına gittiğimde gülümseyerek “Günaydın.” dedim. Oda karşılık verdiği sırada içeriye öğretmenin girmesiyle konuşmamız daha başlamadan kesilmişti. Yeni olduğum için öğretmenin sıkıcı sorularıyla gerçekten çok bunalmıştım. Geçmek bilmeyen 45 dakikadan sonra zil çaldığında sevinçten dans etmemek için kendimi zor tutmam gerekmişti. Derslerimiz neredeyse aynı olduğundan koridorda Eva’yla birlikte tarih sınıfına giderken konuşma fırsatımız olmuştu. Gülerek “İlk günden fazla sıkılmışa benziyorsun.” 

“Bakıyorum sende dalga geçmekte hiç vakit kaybetmiyorsun.” dediğimde gülerek sınıfa girmiştik. Birden olduğumuz yerde kaldık. Eva’nın söylediği kadarıyla Bayan Harper olduğunu bildiğim öğretmen “Hoş geldiniz Bayan Munther.” dedi içtenlikle. Gülümseyerek karşılık verdikten sonra Eva’nın yanına geçip oturdum. Tarihi sevdiğim halde bu derste çok sıkılmıştım. Zilin sesini duyunca gülümsedim ve Eva’yla kafeteryaya doğru yürüdüm. Kahve aldıktan sonra beraber yer aramaya başladık. Ama bu pek mümkün görünmüyordu. En sonunda çıkıp bahçede ağacın altına oturduk. 

Tam gözlerimi kapatmış dalıyordum ki Eva; “Hafta sonu şehir merkezine gidip alışveriş yapmaya ne dersin ?” diye sordu. Gözlerimi açmadan “Olur. Benimde biraz kıyafete ihtiyacım var.” dedim ve gözlerim kapalı oturmaya devam ettim. Ne kadar süre sonra bilmiyorum zilin çalmasıyla gözlerimi açıp ayağa kalktım ve sınıfa doğru gittik. Öğleden sonraki 2 dersim çabuk geçmişti buna sevindim ve çantamı alarak eve gittim. Kapıyı açıp içeri girdiğimde büyükannemin evde olmadığını gördüm. Büyük ihtimalle yiyecek bir şeyler almaya gitmişti. Odama çıkıp yatağa uzandım. Aklıma bir süredir erkek arkadaşım olduğu halde konuşmadığımız Chris’i aramak geldi.

Lanet telefona yine cevap vermiyordu. Ama ben nerede olduğunu tabi ki biliyordum. Yine bara gitmişti kesin. Evde vakit geçirdikten sonra saatin 10 olduğunu fark ederek üstümü değiştirdikten sonra büyükanneme dışarı çıkacağımı haber verip barın yolunu tuttum. Nihayet bara geldiğimde kapıdan içeri girip her zaman ki köşesine baktığımda beynimden vurulmuşa döndüm.

Telefonlarıma cevap bile vermeyen Chris, kucağında bir kızla içki içiyordu. Yanına gidip, “Seni aşağılık herif !” diye bağırdığımda barın gürültüsüne rağmen beni duymuş ve gözleri fal taşı gibi açılmıştı. Arkamı dönüp hızlı adımlarla bardan çıktım. Dışarıdan yüzüme çarpan soğuk hava beni birazda olsa kendime getirmişti fakat şimdi ağlamamak için zor duruyordum. 

İlk kez birisiyle sevgili oluyordum ve şu olanlara bakın. Yürümeye devam ederken sarhoş olduğu için sallana sallana arkamdan gelen Chris’in sesini duydum. “Bekle, hiçbir şey bildiğin gibi değil.” diye zırvalıyordu. Dönüp ona baktığımda kolumdan tutup beni kendine çekti. 

“Bırak kolumu Chris. Seni lanet olasıca ! “ diye tısladım. Ama o hala “Arwen beni dinle hiçbir şey göründüğü gibi değil.” demeye devam ediyordu.

Alaylı bir şekilde gülerek cevap verdim. “ Evet değil. Mesela 5 dakika önce senin bana deli gibi aşık olduğunu sanıyordum. Ama biraz önce kucağında bir kızla oynaşırken barda gördüm. Evet hiçbir şey bildiğim gibi değilmiş. Bunu fark etmemi sağladığın için teşekkürler.” diye bağırdığımda sesim boş sokakta yankılandı.

Birden kolumu tutmaya devam ederek beni sürükleyip sırtımın duvara yapışmasını sağladı ve boynuma eğildi. Ne yapıyordu bu böyle ! “Bırak beni Chris defol git !” diye çığlık atmaya başladım. Ama nafileydi. 

Daha sonra bir ses duyuldu. “Kızı rahat bırak.” Chris alayla gülerek tekrar devam etti, ağlıyordum. Biri Chris’i üstümden çekti ve “Sana kızı rahat bırakmanı söylemiştim gerizekalı.” dedi. Sağlam bir yumruk geçirdiğinde Chris zaten sarhoş olduğu için yere yığıldı. Çocuk bana bakıp “Eve gitsen iyi olur.” dedi ve akasını dönüp yürümeye başladı. Beni orda bırakıp gözden kaybolduğunda Chris’in ayağa kalkmaya çalıştığını görünce hızlıca eve doğru gittim. O odun çocuk beni eve bile bırakmamıştı. Büyükanneme iyi geceler diledikten sonra yatağıma girdim.

Bu gün gerçekten çok hareketli geçmişti. Yattığım yerde telefonumu elime alarak ekrana baktım. 2 tane Chris’ten cevapsız arama vardı. Daha hangi yüzle beni aramaya kalktığını anlamıyordum. Kim bilir o çocuk olmasa bana neler olacaktı. Telefonumu yatağımın yanındaki sehpanın üstüne bırakıp uzandım. Uyumam gerekiyordu. Anca bu şekilde kendime gelebilirdim.

Merhabaa :D İlk bölümü erken ekledik çünkü böyle giderse listeden düşecek.LİSTEDEN diyorum çünkü ilk günden Fantasty ve Romance listelerine girmişiz! İlk yüklediğimiz saatlerde "Neden artmıyo ya? :(" ya da "Kötü mü yazdık acaba?" diyorduk ama görünüşe göre düşüncelerimizin tam tersiymiş.Gelen yorumlar da bizi çok mutlu etti!Ama bir sorun var,o da VOTE SAYISI.Okunma sayısına göre 7 vote bizi üzdü ama sonraki bölümlerde artacağını umuyoruzBu arada multimedia'daki Chris,bölüm şarkısını da dinleyin :D.Keyifli okumalar!

Keyifli okumalar ! :)

-Eylül&Zeynep-