...and they lived happily ever after #Wattys2016

Κεφάλαιο 25

Όταν εμφανίστηκε η πριγκίπισσα Annabelle στην μεγάλη σάλα του βασιλείου όπου και οι καλεσμένοι ήταν μαζεμένοι επικρατούσαν διάλογοι οι οποίοι την ζάλιζαν, ήταν μπερδεμένοι και πολλοί. Διάφορες φωνές έφταναν στα αυτιά της, ο τόσος κόσμος μπροστά της την άγχωνε ολοένα και περισσότερο... στην ιδέα ότι θα στεκόταν μπροστά τους τα πόδια της μετατράπηκαν σε ζελέ και αν δεν υπήρχε εκείνος ο τοίχος δίπλα της θα είχε σίγουρα σωριαστεί στα πατώματα από την κρίση πανικού που την είχε πιάσει.

«Ω, κόρη μου...» μόλις την είδε ο βασιλιάς Richard είπε και την πλησίασε...

Οι διάλογοι σταμάτησαν, αστραπιαία τα βλέμματα όλων γύρισαν προς εκείνη... Μερικά ήταν έκπληκτα, άλλα ανέκφραστα και εκείνο του κόμη απροσδιόριστο. Ξεροκατάπιε και υποβασταζόμενη από τον βασιλιά πατέρα της περπάτησαν λίγο πιο μέσα στην σάλα. Κανείς δεν μιλούσε, κανείς δεν τολμούσε να πει κουβέντα. Ο βασιλιάς Dominique είχε σμίξει τα φρύδια του και παρατηρούσε την κοπέλα που θα παντρευόταν ο γιος του, απόρησε...

«Αυτή είναι η κόρη σου Richard;» αναρωτήθηκε ο ίδιος...

«Ναι Dominique, από εδώ η κόρη μου Annabelle!» σχολίασε εκείνος με καμάρι για το παιδί του.

«Μα είναι...» πήγε να πει μα τον διέκοψε ο βασιλιάς Richard πριν ολοκληρώσει την πρόταση του.

«Είναι, ναι! Διαφέρει σε τίποτα από όλους τους άλλους; Μάλλον όχι...» σχολίασε ο βασιλιάς.

«Δεν είναι γαλαζοαίματη!» ο βασιλιάς Edward θα έρθει να πει...

«Είναι όμως μεγαλωμένη και αναθρεμμένη ως μια γαλαζοαίματη.»

Η νεαρή πριγκίπισσα Annabelle παρακολουθούσε με λύπη τον διάλογο των ανδρών με δάκρυα να απειλούν τα μάτια της... ήταν το θέμα συζήτησης, το χρώμα της, η ταξική της διαφορά, το ότι δεν ήταν μια γαλαζοαίματη. Ήταν τόσο διαφορετική από όλους εκείνους τελικά... μέσα σε λίγα δεύτερα είχε γκρεμίσει όλα όσα οι γονείς της την είχαν πείσει τόσα χρόνια και δεν ήταν τίποτα άλλο από το ότι δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από κανέναν. Ήταν μοναδική και υπέροχη, ήταν άνθρωπος όπως όλοι οι άλλοι και αν κάποιος το αμφισβητούσε αυτό σίγουρα ήταν ένας κομπλεξικός, αμόρφωτος που βάση της φύσης θα έπρεπε να τον θεωρούσαν άνθρωπο.

«Λυπάμαι Richard...» σχολίασε ο βασιλιάς Dominique «...αυτός ο γάμος δεν θα γίνει.» συνέχισε.

Ψίθυροι και μικρά πηγαδάκια γεννιόντουσαν τριγύρω...

«Πάμε να φύγουμε.» είπε δυνατά για να τον ακούσουν όλοι...