...and they lived happily ever after #Wattys2016

Κεφάλαιο 23

Ένα βασίλειο απόμακρο από τα άλλα ήταν αυτό του βασιλιά Richard, κρυμμένα ανάμεσα στα πελώρια πεύκα για να μη το πιάνει μάτι. Όσοι το γνώριζαν ήταν λίγοι, μόνο όσοι το είχαν επισκεφθεί ήξεραν για εκείνο... αλλά και όσοι τυχαία ο δρόμος τους έβγαλε προς αυτό. Άνδρες τις προσωπικής φρουράς του βασιλιά έτρεξαν να τον ενημερώσουν πως μέσα στο δάσος ανακάλυψαν τα ερείπια μιας άμαξας, αλλά και δύο κοπέλες μέσα οι οποίες ήταν αναίσθητες. Ο βασιλιάς διέταξε αμέσως να τις μετέφερναν στο παλάτι και να περιποιόντουσαν τις πιθανές πληγές τους... και οι άνδρες έκαναν την διαταγή του πράξη.

Η Larissa έφερε λιγότερα τραύματα από αυτά της πριγκίπισσας Caroline η οποία έφερε πολλές κακώσεις στο κεφάλι. Η νεαρή χαμογελαστή κοπέλα είχε ορισμένες φθορές στο σώμα της και κάποια γδαρσίματα στο πρόσωπο... με τον καιρό θα επουλώνονταν και θα γινόταν καλά. Η πριγκίπισσα αντίθετα ήταν πιο βαριά τραυματισμένη με τις περισσότερες πληγές της να βρίσκονται στο κεφάλι... Όταν τις μετέφεραν στο βασίλειο οδηγήθηκαν σε έναν ξενώνα όπου που τους περιποιήθηκαν με πολύ προσοχή καθαρίζοντας τες, αλλά και προσέχοντας τα τραύματα τους.

H Larissa ανέκτησε τις αισθήσεις της πρώτη... Στην συνειδητοποίηση του άγνωστου δωματίου έντρομη πετάχτηκε από το κρεβάτι κοιτώντας με προσοχή ολόκληρο τον χώρο γύρω της. Βλέποντας την πριγκίπισσα Caroline να κοιμάται στο ακριβώς δίπλα κρεβάτι έτρεξε γρήγορα για να την ξυπνήσει, ταρακουνώντας την ελαφρά και ζητώντας της να σηκωθεί. Πράγμα που συνέβη βέβαια, αλλά με δυσκολία. Η νεαρή πριγκίπισσα άνοιξε τα βλέφαρα της πεταρίζοντας τα αρκετές φορές, την έτσουζαν και το φως που έμπαινε από τα μεγάλα παράθυρα δεν την βοηθούσε καθόλου...

«Πριγκίπισσα μου ξύπνα...» ξανά ζήτησε η Larissa πιάνοντας της το χέρι.

Όταν τα λόγια της έφτασαν στα αυτιά της την κοίταξε έντρομη, ανασήκωσε το σώμα της και οδηγήθηκε μακριά της με τον φόβο ζωγραφισμένο στα χαρακτηριστικά του προσώπου της.

«Τι έχεις μεγαλειότατη, γιατί συμπεριφέρεσαι έτσι;» την ρώτησε η νεαρή κοπέλα με απορία.

«Ποια είσαι; Τι λες;» η πριγκίπισσα την ρώτησε...

«Η Larissa είμαι πριγκίπισσα Caroline, δεν με θυμάσαι;» χαμένη η νεαρή κοπέλα της απαντάει.

«Γιατί με λες πριγκίπισσα... που σε ξέρω;» συνέχισε χαμένη η πριγκίπισσα.

«Μα είσαι πριγκίπισσα... Η πριγκίπισσα Caroline, η σύζυγος του πρίγκιπα Arthur... δεν γίνεται να μη το θυμάσαι! Μαζί ήμασταν στο ατύχημα, μέσα στην άμαξα όταν συγκρούστηκε πάνω στον κορμό του δέντρου.» η κοπέλα σχολίασε.

«Λες ανοησίες...» είπε η Caroline και την κοίταξε με προβληματισμένο ύφος.

Δεν θυμόταν τίποτα. Το μυαλό της είχε ξεγράψει κάθε τι από το παρελθόν, ότι πληροφορία είχε, ότι ανάμνηση είχε πλέον διαγραφεί... Ένα λευκό χαρτί το είχε αντικαταστήσει το οποίο θα κρατούσε πληροφορίες από εκείνη την στιγμή που ξύπνησε και δεν θυμόταν τίποτα. Είχε ξεχάσει τους πάντες και τα πάντα, είχε ξεχάσει εκείνη την ίδια...

Ήταν ο κανένας ανάμεσα σε τόσους άλλους ανθρώπους με την Larissa μόνο να ξέρει την πραγματική της ταυτότητα μα κανείς να μην την πιστεύει και να την θεωρούν απλά μια τρελή κοπέλα. Την επόμενη μέρα, μετά από μια γρήγορη ανάκριση που πέρασαν από τον βασιλιά τις τοποθέτησαν στο μαγειρείο με την Larissa απεγνωσμένα να ζητάει να επικοινωνήσουν με τον βασιλιά Edward, μάταια όμως... ήταν όπως ειπώθηκε λίγο πριν μια τρελή κοπέλα.

Η πριγκίπισσα Caroline δεν φορούσε πλέον εκείνα τα όμορφα και μεταξωτά φορέματα... Μα ένα παλιό και ξεθωριασμένο φόρεμα που μια άλλη κοπέλα της είχε δανείσει με μια καφέ ποδιά. Οι άλλοτε μεταξωτές και ξανθές της μπούκλες ήταν πιασμένες σε έναν σφικτό κότσο εγκλωβισμένα και κρυμμένα, δίχως να μπορούν να αναδείξουν την ομορφιά τους... μα ακόμη και έτσι ο καθένας θα μπορούσε να διακρίνει την ομορφιά της! Το καθάριο λευκό δέρμα της, τα γαλάζια μεγάλα μάτια της... και το γλυκό χαμόγελο της.

(Τρολλ! Εντάξει, μεταξύ μας δεν ήταν πρωταπριλιάτικο αστείο... θα ήταν καφρίλα να βάλω τον ''θάνατο'' για πρωταπριλιά σαν αστείο. Συνέπεσε απλά η εξέλιξη της ιστορίας με αυτή την ημέρα, οπότε και να μην είχε ανέβη χθες το κεφάλαια αλλά σήμερα πάλι την ίδια εξέλιξη θα είχαμε. Ελπίζω να ηρεμήσατε τώρα και να ανακουφιστήκατε με την εξέλιξη της ιστορίας...

Να χαμογελάτε! Πολλά φιλιά, πολλή αγάπη.)