...and they lived happily ever after #Wattys2016

Κεφάλαιο 22

Ολάκερο το βασίλειο θρηνούσε τον χαμό των τριών νέων... ήταν άδικος, ήταν πρόωρος και δεν τον άξιζε κανένας από τους τρεις. Στην κηδεία ήταν όλοι παρόντες. Ο βασιλιάς φρόντισε να τιμηθούν και ο Robert, αλλά και η Larissa το ίδιο με την πριγκίπισσα Caroline την οποία είχε αισθανθεί σαν κόρη του με την γλυκύτητα που είχε ο χαρακτήρας της. Οι γονείς της, ο βασιλιάς Phillip και βασίλισσα Eliza ήταν δύο τραγικές φιγούρες οι οποίες μοιρολογούσαν το μοναχοπαίδι τους το οποίο είχαν χάσει... Είχε χαθεί από την ζωή τους το φως, το σκοτάδι είχε εισχωρήσει και εγκατασταθεί πλέον σε αυτή μετά από αυτό το κακό μαντάτο... Με δυσκολία μπόρεσαν να την αποκτήσουν και με τόση ευκολία την είχαν χάσει από τη μια στιγμή στην άλλη.

Ο πρίγκιπας Arthur είχε μετατραπεί σε θηρίο ανήμερο. Δεν τολμούσε κανείς να του μιλήσει, σίγουρα θα ξεσπούσε πάνω του και κανείς δεν ήθελε να δει αυτή την έκρηξη... Το σκοτάδι είχε φωλιάσει και στην δική του ζωή μετά τον εντοπισμό των πτωμάτων, όταν τα ανέσυραν στον παλάτι και έπρεπε να τα αναγνωρίσουν δεν άντεξε και για άλλη μια φορά ξέσπασε σε κλάματα, φωνές... Οργή καλλιεργούνταν μέσα του, οργή την οποία δεν μπορούσε να προσδιορίσει ακριβώς για πιο πράγμα. Τα σώματα ήταν κατασπαραγμένα και αυτά από τα άγρια ζώα του δάσους, βρώμικα και γεμάτα πληγές σε σημεία τα οποία δεν είχαν αλλοιωθεί τόσο όσο άλλα. Δεν άντεξε στην εικόνα αυτή, είχε φύγει τρέχοντας βγαίνοντας έξω στον καθαρό αέρα.

Μετά από μια μεγάλη απώλεια δύσκολα ξανά γυρνάς στην καθημερινή ρουτίνα. Κάτι λείπει από τη ζωή σου και δεν μπορείς να το γυρίσεις πίσω... Το ίδιο συνέβαινε μέρα με τη μέρα και στον πρίγκιπα Arthur ο οποίος καθημερινά την έφερνε στο νου του, είχε τελικά αρκετές αναμνήσεις μαζί της καλές τις οποίες είχες χτίσει τον τελευταίο καιρό... μα όχι αρκετές, ήθελε περισσότερες, είχε αρχίσει να συνειδητοποιεί πως του έλειπε και ήθελε να υπήρχε τρόπος να γύρισε πίσω... όλα να ήταν ψέματα. Μα ήταν τόσο αληθινά...

Και κάπως έτσι πέρασαν έξι ολόκληρη μήνες...

Γεμάτη ορισμένες φορές οργή, κλάμα και θυμό. Όλοι τον είχαν συνηθίσει όμως, κανείς δεν τολμούσε να τον ηρεμήσει ακόμη και ο ίδιος ο πατέρας του ο οποίος θεωρούσε πως χρειαζόταν χρόνο και χώρο ώσπου να σταματήσει η περίοδος άρνησης της απώλειας και να πενθούσε τον χαμό της συζύγου του.

Η δούκισσα Diane στην αρχή έμεινε για λίγο μαζί τους, περισσότερο για να μπορέσει να συμπαρασταθεί στον αδερφό της και να τον βοηθήσει. Ήξερε πως αν και δεν είχε κάποιον αδιαπέραστο δεσμό με την πριγκίπισσα Caroline, την είχε συμπαθήσει στο τέλος και ο χαμός της του είχε στοιχίσει. Κάτι ανάλογο είχε επιχειρήσει και ο κόμης Gabriel ο οποίος καθημερινά τον έβγαζε έξω για να πάνε στο ποτάμι, τις περισσότερες φορές έκανε μονόλογο μα το ότι δεν αρνιόταν να τον δει η φύση και τον ακολουθούσε ήταν ένα μεγάλο και καλό βήμα...

(Αρκετά μικρό, μα νομίζω πως θα βάλω και αργότερα... θα κριθεί μάλλον από εσάς και τα σχόλια που θα κάνετε με τις προβλέψεις σας!!! ''Μάλλον είμαι η μόνη που χθες δεν ανέβασε πρωταπριλιάτικο κεφάλαιο...''

Πολλά φιλιά, πολλή αγάπη...)