...and they lived happily ever after #Wattys2016

Κεφάλαιο 10

Οι μέρες περνούσαν και ο πρίγκιπας έφτανε ολοένα και πιο κοντά στην υλοποίηση του σχεδίου του, είχε βρει μυστικά περάσματα στο δάσος τα οποία δεν άφηναν ίχνη και έτσι θα προλάβαιναν με την Audrey να φύγουν ανενόχλητοι μακριά από αυτό το μέρος όπου τους κρατούσαν φυλακισμένους από το να ζήσουν τον έρωτα τους. Δεχόταν βέβαια μεγάλη πίεση από τη νεαρή κοπέλα, όμως ακόμη δεν ήταν να σε θέση να το αναγνωρίσει όλο αυτό ως πίεση... στο μυαλό του θεωρούσε πως η υπομονή της κοπέλας απλά είχε φτάσει στα όρια της και πως η ζήλεια της για τη νεαρή πριγκίπισσα είχε πυροδοτήσει την κατάσταση. Η σχέση του με τη νεαρή πριγκίπισσα, μόλις οι πόρτες του υπνοδωματίου τους έκλεινα γίνονταν πέρα για πέρα τυπικές. Ένα ξερό «καλημέρα» και μια άλλη τόσο ξερή «καληνύχτα». Στα μάτια του βασιλιά όμως τα πάντα άλλαζαν και γίνονταν ιδανικά. Το τέλειο ζευγάρι γεννιόταν και την κοιτούσε σαν κόρη οφθαλμού, κάνοντας και τον πιο μυστήριο και περίεργο άνθρωπο να πιστέψει στην ευτυχία του έγγαμου βίου που αυτό το πριγκιπικό ζεύγος ζούσε...

Στην άλλη πλευρά βρισκόταν η πριγκίπισσα. Μέρα με τη μέρα προσαρμοζόταν στα νέα δεδομένα της ζωής της, όμως όταν οι μάσκες έπεφταν και η σκηνή έριχνε και εκείνη αυλαία μαράζωνε στην μοναξιά της αναπολώντας κάποιες στιγμές ευτυχίας δίπλα στους δικούς της ανθρώπους. Μια ζωή ψεύτικη ζούσε, μια ζωή μοναχική που ήταν αναγκασμένη να υποκρίνεται για κάτι που δεν ένιωθε, για κάτι που δεν ζούσε... απλά έπρεπε να το κάνει για να γίνει μια άλλη γυναίκα χαρούμενη, ένα τρίτο πρόσωπο το οποίο εξαρχής είχε βρεθεί στη νέα της ζωή. Ορισμένα βράδια σκεφτόταν το πιο τρελό και παρανοϊκό σενάριο που θα μπορούσε ποτέ το μυαλό της να πλάσει και δεν ήταν άλλο παρά εκείνο του να μαζέψει δύο, τρία ρούχα της και να φύγει σαν κυνηγημένη από το παλάτι του βασιλιά Edward. Πάντα όμως δείλιαζε όταν σκεφτόταν και το μετέπειτα, που θα πήγαινε, που θα έβρισκε αλληλεγγύη στο πρόβλημα της... δεν υπήρχε διέξοδος! Οι γονείς της και ιδιαίτερα ο πατέρας της παρόλο που την αγαπούσε δεν θα μπορούσε να αντέξει κάτι τόσο βαρύ, πως άλλωστε να το έκανε αφού η ντροπή θα του χτυπούσε τη πόρτα από την στιγμή που η κόρη του θα είχε παρατήσει τον σύζυγο της. Ύστερα, θα έδινε πάτημα και στον πρίγκιπα Arthur και στην Audrey να βγουν καθαροί σε όλη την υπόθεση... με εκείνη να φέρεται φαινομενικά η αμαρτωλή.

Το παλάτι από το πρωί βρισκόταν σε πυρετώδης προετοιμασίες. Επισκέψεις περίμεναν, ένα αγαπητό μέλλος της οικογένειας θα τους επισκεπτόταν και δεν ήταν κανένας άλλος από τον κόμη Gabriel, ανιψιό του βασιλιά Edward και γιο της πολυαγαπημένης και μονάκριβης αδερφής του πριγκίπισσας Anastasia η οποία πέθανε ένα χρόνο μετά τον ερχομό του μονάκριβου γιου της, από μια λοίμωξη στην οποία κανείς δεν είχε την θεραπεία. Ο κόμης Gabriel ήταν ένας αρκετά αγαπητός νέος από όλους, ευγενικός και αρκετά γλυκός έλεγαν ορισμένες κοπέλας ψιθυριστά με περίσσιο θάρρος... μιας και ξεχώριζε από την ανδρική φιγούρα που οι υπόλοιποι άνδρες της εποχής αναδείκνυαν.

Η πριγκίπισσα Caroline από το προηγούμενο βράδυ είχε πληροφορηθεί από τον πεθερό της την επίσκεψη που περίμεναν φροντίζοντας να ξυπνήσει νωρίς και να ετοιμαστεί περιμένοντας όπως και οι υπόλοιποι ένοικοι του παλατιού τον κόμη. Ήταν όλοι στην αυλή του παλατιού, ο ήλιος έλαμπε και φώτιζε τα πράσινα άνθη που τον κοσμούσαν, μια από τις κοπέλες του παλατιού κρατώντας μερικά από αυτά στα χέρια προχωρούσε προς το εσωτερικό του παλατιού για να τα τοποθετήσει σε ένα βάζο και να δώσει μια ευχάριστη πινελιά στην τόσο μονότονη διάσταση που παλάτι είχε... ακόμη και αν ήταν αρκετά όμορφα διακοσμημένο είχε μια αυστηρότητα που με τις μέρες η πριγκίπισσα άρχισε να αισθάνεται. Οι πίνακες που κοσμούσαν τους τοίχους μερικές φορές την τρόμαζαν, ήταν λες και την κοιτούσαν ορισμένες φορές από τον τρόπο που ο ζωγράφος είχε αποτυπώσει το βλέμμα.

Τα σχοινιά έσφιξαν. Τα πρόσωπα όλων φωτίστηκαν, ακόμη και αυτό του πρίγκιπα Arthur έλαβε ένα χαμόγελο που σπάνια είχε παρατηρήσει εκείνη να γίνεται... Από την άμαξα κατέβηκε ο νεαρός κόμης, ψηλός, μελαχρινός και χαμογελαστός όπως είχε ακούσει. Χαιρετούσε τον καθένα που έβρισκε μπροστά του ώσπου να πλησιάσει τον βασιλιά θείο του, τον πρίγκιπα ξάδερφο του και τη νεαρή πριγκίπισσα την οποία θα γνώριζε για πρώτη φορά και εκείνη αντίστοιχα το ίδιο. Οι εναγκαλισμοί μεταξύ των ανδρών ήταν θερμοί, κάτι το οποίο δεν το έβλεπες να συμβαίνει συχνά, στην συνέχεια ήρθε και η σειρά της πριγκίπισσας... ο κόμης Gabriel πήρε την παλάμη της στα χέρια και φίλησε την αναστροφή της κοιτώντας βαθιά μέσα στα μάτια της μαγεύοντας την με αυτό το βαθύ γαλάζιο χρώμα που σαν το κοιτούσες μαγευόσουν, χανόσουν κάπου αλλού που οι δυστυχίες και οι έννοιες δεν χωρούσαν!

«Χαίρω πολύ μεγαλειοτάτη!» της είπε με το ευγενικό χαμόγελο να κοσμεί τα χείλη του.

«Παρομοίως κόμη Gabriel!» ανταπέδωσε χαμογελαστά και εκείνη... αφού υποκλίθηκε μπροστά του.

Ο βασιλιά ''μάλωσε'' τον ανιψιό του που δεν κατάφερε να παραβρεθεί στον γάμο, με τον νεαρό να απολογείται λέγοντας του πως υπήρχαν μεγάλα ζητήματα στο δικό τους παλάτι που έπρεπε να λύσουν. Σιγά, σιγά όλοι άρχισαν να προχωρούν προς τα μέσα του παλατιού για να καθίσουν στην τραπεζαρία και να πάρουν πρωινό. Πρώτοι ο βασιλιάς και ο κόμης και πίσω να ακολουθούν η πριγκίπισσα και ο πρίγκιπας... με τον δεύτερο να της ρίχνει μια έντονη ματιά και ένα χαμόγελο που εκείνη δεν μπόρεσε να ερμηνεύσει.

(Πολλές μέρες σας άφησα στην αγωνία!!! Ορίστε λοιπόν η συνέχεια, εντάξει έχουμε επισκέψεις!!! Ο κόμης Gabriel θα αποδειχθεί ένας άσσος στο μανίκι για να καταλάβουν ορισμένοι κάποια πράγματα... αν βέβαια οι παρωπίδες το επιτρέψουν. Προξενιό από τον πρίγκιπα στον ξάδερφο του θα πάρει ο κόμης και θα καταντήσουν μεξικάνικη σαπουνόπερα.

Πολλά φιλιά, πολλή αγάπη.)