Adam güçlü esen bir Poyrazdı.Kız ise kendi sularında boğulan mavi bir Denizdi.Adam çok acımasız ve kendini düşünürdü.Kız ise hiç bir şeyden habersiz saf bir duru su misaliydi.
Genç adam mavi gözlü kıza yaklaşırken ona bakar bakmaz nefesinin kesildiğ...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
******
Tüm iç ve dış hormonlarım birbirine girmiş gibiydi.Arkamı döndüğüm anda iki tane burayı izleyen takım elbiseli adamlar var olduğunu gördüm. Bu adamlar beni burada nasıl bulmuştu. Rüzgar tedirginliğimi anlar bir ses ifadesiyle "Ne oldu Deniz.Sıkıldıysan geri dönebiliriz"dedi.Dudaklarımı birbirine bastırıp ona döndüm.Ona burada Poyraz'ın adamlarından bir kaç tanesinin burada olduğunu söyleyemeyeceğime göre onayladım. "Ya aslında iyi olur.Bundan bir sonraki vapur seferlerine baksak? Yani kendimi biraz kötü hissediyorum da." bu söylediğime daha çok çattı kaşlarını."Deniz...Bak gerçekten iyi misin? Neyin var.?"dedi masadaki elimi tutup.Hemen elimi geri çekip telefonumu ve çantamı omzuma taktım. "Gitmemiz en doğru seçenek bence.İkimiz için."tekrar baktım adamlarına. Birisi telefonla konuşuyordu.Diğeri ise bize bakıyordu. Bu adam hakikaten pisikopattı.Gerçekten pisikopattı!.!
Rüzgar biletleri ayarlamaya giderken Poyraz'a en ağır şekilde küfürlerimi savurarak allah ne verdiyse yağdırmıştım telefona.Sonra ise gönder tuşuna basarak arka cebime koydum.İşte şimdi rahatlamıştım.Niye bana karışıyordu? Her zaman peşime adam takmak zorunda mıydı? Eve gidince soracaktım zaten ona.Hayatıma karışmasına izin vermeyecektim artık.
Sonunda karaya ayak basınca hızlı adımlarımla arabaya ilerledim."Deniz biraz yavaş. Ya ne bu telaş? Gazeteciler mi var yoksa?" hızla Arkamı dönüp ona baktım.İllaki bir cevap vermem gerekiyordu orası kesin."Hayır....şey aslında... "Doğruyu söylesem Rüzgarın tepkisini merak ediyordum.Sinirlenebilirdi.Başımı iki yana salladım."Gitmemiz en doğru bence.Dedim ya kendimi biraz kotu hissediyorum."inanacağını pek sanmıyordum ama yine de denemeliydim şansımı.Poyraz'ın adamları da vapurdan inince Rüzgar'ın kolunu tuttuğum gibi arabaya yönelttim."Gidelim."
Eve nihayet gelince derin bir nefes almıştım. Kemerimi çıkartıp Rüzgara döndüm."Biraz başım dönüyor.Dinlensem geçer belki."dedim onu yatıştırmaya çalışarak. Gözlerinden anlayabiliyordum 'ne oldu' bakışlarını."Pekala.Sonra görüşürüz o halde."onaylayıp "görüşürüz" dedim ve indim arabadan.Evin kapısına varana kadar girmemişti Rüzgar.Buruk bir gülümseme ile evime girdim nihayet.Spor ayakkabılarımı ve şapkamı bir yerlere fırlatarak merdivenleri çıkmaya başladım.Böyle durumlarda yorgun hissediyordum kendimi.Bitik ve çaresiz...
Odamın kapısını açtığım gibi başka biri tarafından kapatılması bir olmuştu sanki.Bunun daha yeni yeni Poyraz olduğunu anlarken dudaklarım şaşkınca aralandı.Beni kapıyla kendi arasında sıkıştırınca gözlerinden çıkan o sinir alevleri ve lavları birazdan püskürtecek gibi duruyordu.
"Sen hala o katille dolaşacak kadar gerizekali mısın?
"Bundan sanane Poyraz!? Bu benim hayatım.Sen Alevi işe almışsın ben bir şey diyor muyum? Sana karışıyor muyum?''
