Στο λιβάδι με τα μαύρα άνθη πλάγιασε απόψε.
Με την ατελή σου φύση φίλιωσε και ένα τραγούδι ψιθυριστε.
Στο νεκροταφείο του έρωτα θαψε τα φιλιά του παρελθόντος.
Στον ήλιο που στη θάλασσα βυθίζεται γνεψε αντίο.
Ολη η ελπίδα πέθανε ,φίλε μου, χάρις την ποταποτητα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Χάρις την καρδιά που με καρδιές τρέφεται.
Χάρις τον αχάριστο λαιμό που για αίμα μοναχά διψά.
Μόνος είσαι φίλε μου.
Μόνος δακρυσες πρώτη φορά.
Μόνος στερνη φορά θα ανασάνεις.
