Γεμάτη στοργή τα πρώτα μου βήματα καθοδήγησες.
Στους πιο σκοτεινούς καιρους στερήθηκες το φως για να το δωρισεις στα δικά μου ματια.
Να βλέπω,να μην κοιτώ.
Να σκέφτομαι, έτσι με εμαθες.
Δεν ανακαλω στιγμη που λυγισμένη να σε αντίκρισα.
Το άνθος εισαι που δεν ξεριζωνεται στη θύελλα.
Στο χείλος του γκρεμού με διδαξες να ανοίγω τα φτερά μου.
Την καταστροφή να ατενιζω απο τα ουράνια.
Γιατί οι γυναίκες δε φοβούνται,έτσι με εμαθες.
Οταν τον ύπνο σου στερηθηκες για τους δικούς μου εφιάλτες την αγάπη ερμηνευσα.
Αυτήν που πάντοτε διαθετω για το προσωπο σου και ας μην τη ξεστομισα ποτέ μου.
Τώρα με θωρεις που πετώ σε μέρη μακρινά.
Υπόσχομαι, ο,τι με διδαξες στη ράχη μου κουβαλάω.
Μοιραζομαι, αγαπώ, φροντίζω.
Δεν υποκυπτω, δε φοβάμαι, δε δακρυζω.
Μα άνεμος κόντρα φυσάει και το δρόμο μου χάνω.
Σελίδες γεμιζω ακατάπαυστα ψάχνοντας άσκοπα γαλήνη.
Εσύ αντικρίζεις τα θλιμμένα κείμενα μου.
Αναρωτιέσαι πότε κάτι χαρμόσυνο θα πω.
"Θα ρθουν καλύτερες μέρες"απανταω, έτσι με εμαθες.
