Το χαδι της νύχτας γλυκά άγγιξε τα μαλλια μου.
Αγκάλιασα το μαξιλάρι μου πάλι,
αντίκρισαν το κενό τα ματια μου.
Επαψε η φαντασία μου να δημιουργεί τον Ενα.
Δεν υπάρχει ο Ενας για όλους.
Για κάποιους υπάρχει μοναξιά.
Δεν έμαθαν οι άνθρωποι να εκτιμούν την ησυχία.
Γέμισαν θόρυβο τη ζωή τους ,
μονο ετσι δεν ακούν την κενή καρδιά τους.
Αγαπώ την ησυχία όσο αγαπώ τις λέξεις.
Αγαπώ τις λέξεις όσο μισω τη λήθη.
Δεν δίνω στα σκυλιά του Άδη το σωμα μου πριν την νικησω.
Μα παντοτε περνάει η σκέψη της πτώσης απο το νου μου σ' εκείνη τη γεφυρα.
Εκείνη η στιγμη πριν αγγιξω το έδαφος θα έμοιαζε μαγεία.
Μα ο θάνατος μπορεί να περιμένει,η ζωή όχι.
Οι άνθρωποι μπορούν να περιμένουν, τα όνειρα όχι.
Σπρωχνω τους ανθρώπους μακριά γιατί δεν έχω πια τίποτα να τους προσφέρω.
Με σπρώχνουν οι άνθρωποι μακριά γιατί αγαπώ τις λέξεις και μισώ το θόρυβο.
Στεκω στη σκοτεινή γωνία ενος πολύχρωμου πίνακα που περιμένει να ολοκληρωθεί.
Μια μέρα θα βάλω χρωμα στη γωνία μου.
Οχι σήμερα.
