Ο ουρανός τη γύμνια του καλύπτει με το πένθιμο ένδυμα του.
Εκλιπαρούσαν οι κόρες μου το χαδι του Μορφέα που αγνοεί το βουβό λυγμο μου.
Εγινε η καρδιά μου ένας απυθμενος ωκεανός,γεννημένος απο τα δάκρυα που αρνήθηκα να κλάψω.
Ωσπου το λαρύγγι μου πορφύρα να πλημμυρίσει τραγουδώ κακοφωνα της ευτυχίας το τραγούδι.
Μήπως το σκότος ξορκισω και λευτερωθει η σκιά μου.
Στη βροχή που θηλιά στο λαιμό μου έγινε ρίχνω δειλά τις νεογέννητες αχτίδες μου.
Μέσα απο τη βλέννα και τα αίματα την πρωτη κραυγή τους ξεστομιζουν.
Στον κόσμο των ανθρώπων που έπαψε ανθρώπους να πλάθει.
Στη γη του κανενός που κείτονται τα πτώματα και οι κενές οβίδες.
Γινομαι η απειθαρχη σκέψη που αρνείται να πεθάνει.
