Το παρόν μου γίνεται παρελθον.
Το μέλλον μου γίνεται παρόν..
Πριν λογιστω θα έχει χαθει παλι στο παρελθόν.
Αυτό ηταν το παράδοξο του κόσμου μάλλον,
Να παγιδεύεται κανεις στο χαοτικό περασμα του χρόνου.
Να στέκει αβοήθητος αναμεσα στους δείκτες του ρολογιού ανίκανος να αλλάξει την πορεία τους.
Σήμερα χαμογελασα πεντε φορες τυπικά και καμια απ'την καρδιά μου.
Ετσι έπρεπε να γίνει...
και ο χρόνος φεύγει μέσα απο το ρολόι στον αριστερό καρπό μου.
Το πρωί ο ουρανος πλημμυρισε μ'ομίχλη
όπως συμβαίνει και με την καρδιά μου τελευταια.
Τουλάχιστον έχω κρατήσει λίγη καρδιά ακόμη.
Δεν είναι ομορφη όπως παλιά μα την αγαπώ,
οπώς αγαπά κανείς το σπίτι του ακόμα και αν είναι ακατάστατο.
Δε ξέρω τι απέγινε εκείνο το παιδι που χαμογελούσε ειλικρινά
Ελπίζω να μη το επνιξα μες την αλαζονεία μου.
Λέω πως χάθηκε στο παρελθον.
Οπως χάθηκε άλλο ενα λεπτό στο άπειρο του χρονου απο το ρολόι στον αριστερό καρπό μου.
Τ'απογευμα ο ουρανός πλημμύρισε μ'ομιχλη.
Οπώς συμβαίνει και με τη ζωή μου τελευταια.
Δεν είναι πολύχρωμη όπως παλιά μα την αγαπάω,
όπως αγαπά κανείς την πόλη του και ας είναι θορυβώδης.
Δεν ξέρω τι απέγινε εκείνο το παιδι με τα πολύχρωμα ρούχα
Ελπιζω να μην το έπνιξα μες την αλαζονεία μου.
Σήμερα μιλησα με πέντε ανθρώπους ενω ηθελα να μείνω στη σιωπή .
Μα δεν είμαι παιδι πια,έμαθα τυπικά να μιλάω.
Το βράδυ ο ουρανός πλημμύρισε με ομίχλη
Και χαμογελασα γιατι κατάλαβα ποσο μου μοιάζει.
Ο Τσέχωφ αναρωτήθηκε αν έπρεπε να φτιαξει τσάι η να κρεμαστεί μια τέτοια μέρα.
Θυμηθηκα τα λογια του παλι καθώς γεμιζα με τσάι την κούπα μου
και ο χρονος στον καρπό του αριστερού χεριού μου συνέχισε να κυλάει ειρωνικά.
