Στον ποταμο που επιπλεουν συναισθήματα νεκρά.
Μια ιτιά θρηνεί για την τύχη τους.
Εκείνα που γεννήθηκαν αθώα.
Εκείνα που ζωή πλημμυρισμένα ηταν.
Τώρα αιώνια ξαπωσταινουν στην αγκαλιά του σκοτεινού εραστή τους.
Ξεψυχουνε σιωπηλά στου ποταμού την οχθη.
Καθώς τα όρνια καρτερουν απόλαυση να λάβουν.
Γύρω σκοτάδι σκέπασε τα πρόσωπα
Κενές ψυχές μέσα σε σάρκες τριγυρίζουν.
Ολα τα συναισθήματα κείτονται νεκρά.
Και μεις άδειοι στην κλίνη μας επιστρέφουμε.
Αντιμέτωποι με το εσωτερικό θεριό μας.
Ποτέ δε μας εγκαταλείπει.
Ποτέ τον οίκτο του δε μας προσφέρει.
Οταν μόνοι αντικριστά στεκόμαστε.
Οταν έχουμε αμφότεροι απο την πάλη εξαντληθεί.
Η μοναξιά μας παιρνει αγκαλιά και παραδινομαστε στου ύπνου τη μαγική λήθη.
