Λυμεωνας οι σκέψεις όταν ο ήλιος γνέφει αντίο.
Μαζί του αποχωρεί όλη η δυναμη μας.
Ολά καταστρέφονται γλυκά και μεις γυμνοί στεκουμε στης κόλασης το κατώφλι.
Βδελυρος τόπος γίνεται η κλίνη μας.
Εθισμός μοιάζουν οι λέξεις,ο μόνος τρόπος φυγής.
Μια θλιμμένη μελωδία γεμίζει το σπίτι.
Δεν ακούω τίποτε, μονο της καρδιάς μου τον χτύπο.
Η πόλη κοιμάται, τα παράθυρα σκοτεινά,οι άνθρωποι ανέκφραστοι.
Το κοράκι που έστεκε στο μπαλκόνι μου επαψε να μου χαρίζει τη συντροφιά του.
Ολά χάνονται στο άθλιο του κόσμου.
Ο άνθρωπος μου,μου γύρισε την πλάτη.
Και γω του ανοιξα την πόρτα να διαβεί.
Ο άνθρωπος μου χάθηκε στο άθλιο του κόσμου χωρίς ποτε να μαθει πως είναι ο άνθρωπος μου.
