Project Daddy || a.i [Tłumaczenie]

Rozdział 15 || Blondi i Tatuś

-Pandora-

Obudzić się wczesnym rankiem w niedzielę było dla mnie niezwykle rzadkie.

Obudzić się z Lukiem siedzącym obok wręcz niemożliwe.

- Um, cześć - zakaszlałam,spoglądając w jego jasno-niebieskie oczy.

Posłał mi mały uśmiech i niezgrabnie zaczesał kosmyk włosów z mojego czoła, szurając stopami o mój dywan.

Chciał o czymś mówić, i chyba nawet wiedziałam o czym.

- Powiedział ci, prawda? - westchnęłam, powoli się podnosząc.

- Taa, - skrzywił się, rzucając mi sympatyczne spojrzenie - jest mi bardzo przykro, Pandora.

- Nie musi ci być przykro - odpowiedziałam gorzko, ścierając sen z powiek. - Widocznie bycie adorowanym przez przerażających przyjaciół Ashtona to honor, powinnam czuć zaszczyt albo inne gówno tego typu.

- Zrozum, wiem, że jesteś zła o to wszystko, - spróbował, łagodnie kładąc dłoń na moim ramieniu -ale Ashton jest całkiem w porządku. Nie ma powodu, by wyciągać coś, co stało się w przeszłości. To był tylko Zayn i był pijany, nie myślał tak.

- Mam to w dupie - syknęłam z irytacją w głosie. - Wykorzystał mnie, więc zasłużył sobie na to.

- Pandora, nie sprawiaj, że to będzie dla ciebie trudniejsze -westchnął, powoli wstając i idąc w stronę drzwi. - A teraz wstawaj, wychodzimy.

- Gdzie? - zmarszczyłam brwi, krzyżując ręce na piersiach.

Luke posłał mi złośliwy uśmiech, zanim wyszedł z mojego pokoju, zostawiając mnie bijącą się ze swoimi własnymi myślami.

–

- Nie wysiliłaś się, prawda? - zachichotał Luke, spoglądając na mnie kiedy wyszłam z domu.

Wzruszyłam ramionami i wsunęłam na nos okulary przeciwsłoneczne, po czym schowałam dłonie głęboko w kieszenie. Nie trudziłam się z tym, by wyglądać pociągająco; nie miałam nastroju by dbać o to. Miałam na sobie parę zwykłych szortów i zwykłą białą koszulkę na ramiączkach oraz moje stare, ale pasujące do tego, czarne Vansy. Włosy układały się w fale, które powiewały na wietrze, a z makijażu zrezygnowałam.

Wyglądałam jak śmierć i tak również się czułam.

Pasuje mi, prawda?

- Mam nadzieję, że wiesz, że Ashton nas odwozi - Luke zaśmiał się, wsiadając do znajomego mi auta, parkującego na podjeździe.

Obojętnie wzruszyłam ramionami i poszłam w ślady mojego brata bliźniaka, nerwowo szarpiąc nitki w moich szortach.

Skłamałabym, gdybym powiedziała, że nienawidziłam Ashtona, ale to nie znaczy, że lubiłam go. Moje myśli – tak samo jak uczucia – były nieźle pomieszane w tamtym momencie i nie miałam pojęcia co na ten temat myśleć.

- Gdzie jedziemy? - spytałam, otrzymując taką samą odpowiedź, jak kiedy ostatnim razem zadałam to przeklęte pytanie.

- Niespodzianka.

- Po prostu mi powiedz! - jęknęłam, patrząc na prowadzącego auto.

Złapaliśmy z Ashtonem kontakt wzrokowy, jednak ja szybko odwróciłam głowę, celowo patrząc na tyły samochodu. Luke posłał mi zdezorientowane spojrzenie. Zanim usiadł na miejscu pasażera, jego ciekawskie oczy padły na Ashtona.