BEKLE Dedi, Bekle dedi gitti Ben beklemedim, o da gelmedi… Ölüm gibi bir şey oldu Ama kimse ölmedi…
Bir gün...Hep bunu dedim durdum kendime. Mutluydum bende.2 yıl öncesine kadar mutluydum. Lisenin 2. senesinde birini sevdim. Hemde çok...
Adı Uraz dı. En yakın arkadaşımdı.İşte herşey bu yüzdendi zaten. Herşey yakın arkadaş olmamızdan dolayıydı.
Ve şimdi üniversiteye başlayacağım.İzmir Ege Üniversitesi Mühendislik.Hayalim hep buydu.Uraz hep mühendis olmak isterdi.Bende onun için isterdim mühendisliği.Şimdi herşey tamam tek bir eksik var.
O da Uraz... Ben aşkımı da alıp İzmir'e Uraz'ın hayaline gidiyorum, bundan sonra ne olacağı hakkında hiçbir fikrim yok...
2 yıl önce bana hiçbir şey söylemeden,haber vermeden, veda etmeden Ankara'dan gitti.Onu ilk günkü gibi özlüyorum.Hemde çok.Onu bulmak sarılmak istiyorum.Onun yokluğunda daha çok aşkıyla doldurdum kendimi. Sevgi yumağı oldum dolandım etrafta.Uraz kimseye benzemiyordu.Ve ben onu kaybettim.Belkide hayatımın aşkını kaçırdım.
Melankolik konulardan güncel hayata geçelim.Kendime ev bulmam lazım artık.Tüm ilanlara baktım. Gözüme kestirdiğim bir ilanı inceleyip kağıtta ki telefon numarasını tuşladım.
"Merhaba...Ben ev ilanı için aramıştım...Öğrenciyim...Ahh öyle mi?...Teşekkür ederim." Benimle konuşan bayan öğrenci olduğumu duyunca, öğrenciye ev vermiyoruz malesef diyerek kibar olmaya çalışıp reddetti beni.
Kayıt yaptırdığımdan beri ev arıyordum aradan 1 ay geçmişti ama bana uygun dediğim evleri öğrenciyim diye kiralamıyorlardı. Bir ev bulmam lazımdı artık.
Okulun ilk günü ve kendimi hiç bu kadar hazır hissetmemiştim.Her ne kadar kalacak bir ev ayarlamamış olsamda... Bekle beni Ege Üniversitesi!
Okula ilk girdiğimde herkes acayip gözlerle bana bakıyordu sanki, ya da ben öyle düşünüp saçmalıyordum.Kimseyi tanımamak panik yaratıyordu bende.Birinci sınıf olmak kesinlikle zordu.Okula alışma sürem umarım çok zaman almazdı. Bölüm panolarından birinde ders programımı buldum. İlk ders Fizikti.Sanki mühendisliği tercih eden ben değilmişim gibi üstüne birde fizikten nefret ediyordum.Ne büyük çelişki ama!
Panonun yanında benim gibi aynı programı inceleyen bir kız selam verdi."Merhaba.."
Onun selamına karşılık hafifçe gülümseyip "Ahh merhaba" diye karşılık verdim.
"Ben Nazlı"dedi kız güzel gülümsemesi eşlik etti sözlerine.
"Gerçekten mi?Ne güzel!" diye katıldım bende ona.Nazlı ile baya konuştuk.Birlikte derse girdik ve çıktık.En azından bir kişiyi tanıyordum.Ve bu kesinlikle okulda ilk gününü yaşayan biri için muhteşemdi. Nazlı çok eğlenceli bir insandı. Neşesiyle beni güldürmüştü.Tıpkı Uraz gibiydi. Uraz da beni hep güldürürdü.Malesef herşeyi ona bağlıyordum.. Onsuz tam 2 yıl geçti ve beni hiç aramadı.Hatta telefonunu bile değiştirmiş peki ya neden? Ona ulaşmamı istemiyor muydu?Onu bulursam soracağım ilk şey bu!
Uraz'ın da İzmir de olduğunu biliyordum...Etraftan bunları duydum.En yakın dostuydum ama herkes benden daha fazla şey biliyiordu gittiği yer ile ilgili.Ve bende hem hayallerim içi,n hemde onun için çok çalıştım.Şuan mühendis olma yolundayım.
Aklımı Urazlı meselelerden alıp tekrar Nazlı'ya verdim.Lisede yaşadığı komik bir anıyı anlatıyordu...
Kendimi tutamayıp güldüm "Peki hoca ne dedi?"dedim
"Ne desin? Birşey diyemedi tabiki."dedi o da kahkaha atarak.
" Nazlı ya" diyerek bir kez daha güldüm. Şimdiden çok iyi arkadaş olmuştuk.
Fakültenin önündeki banklara doğru yürürken sordu."Ee kalacak yerin var mı?"
Buruk bir şekilde cevap verdim "Malesef şimdilik yok"
Anlıyorum dercesine baktı."Benim bir arkadaşım var ve ev arkadaşı arıyor ne dersin?" dedi gözleri ışıldayarak.
"Gerçekten mi?" dedim heyecanla.Uygun bir yurt bulamamış küçük motel tarzı bir yere idareten yerleşmiştim.Ona da param kaç gün dayanır ne zaman babamları ararım bilemiyordum.
"Evet bir süredir arıyordu ve bulamamıştı"dedi kafasını sallayıp onay vererek.
Heyecanla kocaman gülümsedim." Çok mutluyum şu an Nazlı!"
"Dur hemen gidelim çıkışta" dedi heyecanımı yatıştırırcasına
"Tamam olur" diyerek onay verdim.
Aklımda Uraz hariç bir şey daha vardı bu sefer.Nazlı cidden harika biri, bana uzun süredir bulamadığım evi bulmuş bile olabilir.
*****
Çıkıştaydık ve ben istemedende olsa heyecanlıydım.Beraber bir taksiye bindik ve Nazlı taksiciye adresi söyledi.Baya heyecanlandım.Acaba nasıl bir evdi?Ya da ev arkadaşım nasıl biri ?!Sonunda geldik ve o güzel evi gördüm.Ev kesinlikle mükemmeldi hiç böyle birşey beklemiyordum.Burası kalmak için tuttuğum motelden daha pahalıdır.Ama yinede moral bozmadan Nazlı ya döndüm. Telefonuyla uğraşıp ev sahibi arkadaşını aradı.
"Alo neredesin?...Tamam çabuk, ev arkadaşı getirdim sana"
Bahçedeki ağaçların birinin dibini hafifçe eşeleyip bir anahtar çıkardı. Büyük gülümsemesi eşliğinde bana gösterdi.O anahtarla kapıyı açıp beraber eve girdik.Galiba Nazlı ile arkadaşı baya samimiydi..Ev sahibi evde değildi.Ev tertemizdi, demek ki titiz bir kız ev arkadaşım diye düşündüm. Doğru ya adını bile sormadım.
"Nazlı kızın adı neydi gelince rezil olmayayım?"dedim aceleyle.
"Hangi kızın?" dedi hafifçe kaşlarını çatarak.
"Yeni ev arkadaşımın" dedim masumca.Ama söylediklerim Nazlı'ya komik gelmiş gibiydi. Gülüşlerinin arasında zorlukla konuştu. "Kız olduğunu kim söyledi ki?"
"Ne?Anlamadım" dedim şaşkınlıkla.Ne yani kız değil miydi?
Derken kapı açıldı.Nazlı hemen bana döndü.
"Geliyor.Hazır mısın?"dedi muzurca gülerek.
"Uraz!!"diyerek koştu Nazlı.Uraz?Sadece isim benzerliği diye aklımdan geçirerek odadan dışarı,kapıya gitmek için ayaklandım.
"Nazlı nerede bakalım aday?"
"İçerde.."
Üstümü düzelttim.Ve ben odanın kapısına ulaşmak üzereyken kapıdan biri girdi.Dünya o an durdu.Bu bir isim benzerliği değil dedim içimden.Bu hayalde değil.Olsaydı bu kadar gerçek olmazdı.Bu o...Rüyalarımdaki adam!Uraz..!
