Napasigaw ako noong may pumutok na baril. Mr. Dizon wrapped his arms around me while we're half running to the car. Noong makapasok na kami ay agad na pinasibad ang sasakyan.
Nanginginig ako sa sobrang takot. I wrote in my novel once an action story but my imagination is far from what I'm experiencing right now.
It's a damn scary!
"Thomas, there's urgent in Marco's Resto. Fix the mess and dig who's behind it. Update me ASAP."
Si Mr. Dizon sa telepono nito. Tinapunan ko ito ng tingin, he is so serious upon driving his car. He looked very mad.
Napayuko ako ng tingnan ako nito. I even jump when he cursed aloud. I put my two hands together. I can't stop from trembling. I wanted to cry so hard but I guess my tears are gone.
Why is this happening to me?
Napalingon ako kay Mr. Dizon ng huminto ito sa gilid ng daan. Nasa kahabaan kami ng Paranaque at abalang abala ang daan. Kinalas nito ang seat belt at humarap saakin.
"Come here." his deep voice is serious. Nagtatakang tinignan ko siya.
Hindi pa ako nakapagsalita, when he swiftly took me from my seat, put me in his lap, my head in his chest and embraced me tightly.
I'm so shocked with his move!
"Mr. Dizon..." mahina lang ang boses ko pero nanginginig pa rin ako.
"Shh...you're trembling. You're paying me so don't think any ideas and just relax. It is a service." His deep voice is soothing me.
Tumango tango ako. Nagtatanong ang isip ko kung sa lahat ba ng kleyente nito ay ganito siya pero pinili kong tumahimik nalang. I really feel secured in his arms.
He put me in his arms for like 10 minutes. Pagkatapos noon ay siya na mismo ang nagbalik saakin sa upuan ko at nagkabit ng seat belt. Hinayaan ko lang siya.
Kahit noong umaga pa naman ay hinahayaan ko siya sa mga ginagawa niya. Sabi niya, pinuno daw siya ng isang malaking sindikato sa Russia noon pero sa mga ikinikilos niya at sa pakiramdaman ko ay hindi naman.
We drove for I don't know how long. Napamulat nalang ako ng mata ng tinapik nito ang pisngi ko.
"Miss Grant...We're here." his voice was soft this time. Nakikita ko ang mata niyang kulay green sa madilim na paligid.
"Nasaan tayo?" tanong ko habang inaayos ang salamin ko.
"We are in Nasugbu, in my town house." Saad nito na tinulungan akong tumayo na.
Tumingin tingin ako sa paligid noong nakalabas na ako ng sasakyan. Malakas ang ihip ng hangin at naririnig ko rin ang ingay ng baybaying dagat.
I followed Mr. Dizon when he walked to the big house. Malaki ang dalawang palapag na bahay, it really looks like a town house. May mga puno ng niyog sa paligid niyon. At dahil malalaki ang hakbang nito ay lakad takbo ang ginawa ko para makasunod agad.
Noong nakapasok na kami sa loob ng bahay ay sinalubong kami ng isang matandang babae, puro puti na ang buhok nito pero maliksi itong tingnan at nakangiti saamin.
"Magandang umaga po Sir Axel..." bati nito sa lalaki na tila masaya talaga.
"Magandang umaga po manang. Pasensya po at hindi ako nakatawag bago pumunta dito," ngiti din ng lalaki sa matanda.
"Naku Sir, okay Lang po."
Nakatingin lang ako sa dalawa habang yakap yakap ang sarili. Nakita ko sa malaking orasan ng malaking bahay ni Mr. Dizon na ala una na ng madaling araw. Iba na ang lamig ng hangin.
