Behind His Coldness

Chapter -40

Mylene POV

UMAGA nung sumunod na araw maaga akung nagising. I've witnessed the sunrise. It was so good. Ang ganda! Pero habang nakatanaw ako dito---di ko mapigilang mapaluha, upon remembering the scene between me and him the other night at kung paano niya ako tignan ngayon. His being cold towards me. Para na siyang si Dylan noon. At masakit 'yun sakin. Sobra!

Pinunasan ko ang luha ko luhamg malayang pumatak sa pisnge ko. Huminga ako nang malalim saka ko tinalikuran ang magandang pag-akyat nang araw. Laking-gulat ko nang pagtalikod ko ay siya ring pagtalikod niya. Andito siya!

"J-Julian.." Banggit ko sa pangalan niya. Pero hindi siya nakinig. Patuloy lang siya paglalakad.

Huminga ako nang malalim saka ko siya tinawag. "Julian! Sandali!" This time huminto na siya pero hindi niya ako nilingon. Nakatalikod lang siya sakin habang nasa loob ng bulsa nang suot niyang khaki short ang dalawa niyang kamay.

"Julian.." Mahina kung tawag sa pangalan niya. Gusto ko siyang kausapin, pero hindi ko alam kung ano ang sasabihin. "...k-kumus---ta?" Aish! Tama bang kamustahin ko siya? Kumakabog ang dibdib ko.

Hinarap niya ako. Natakot ako sa tingin niya. Walang kasing anong nakabakas dito. Di ko mabasa ang nasa isip niya.

"Dont talk as if nothing happened." Cold niyang sinabi. Ouch! Julian...hindi ako sana'y nang ganito ka. Galit ako sa sarili ko dahil alam kung ano ang may dahilan nito.

Tatalikuran niya na nasa ako pero pinigilan ko siya. "Julian..m-mag-usap tayo...." Please. Hindi ko kayang umalis na ganito tayo.

"We have nothing to talk." Nilingon niya ako. "The last time that we've talked is clear. You want to go away right? Then go! No one is stopping you. Go ahead! Leave us all here. Go and reach for your....selfish dreams." Tinalikuran niya ako at humakbang palayo. Di pa naman siya nakakalayo ay huminto siya. "Dont talk to me again. Im starting to forget you. After all yun naman ang gusto mo diba? Geh. Goodluck" Di ko na napigilan ang luha ko. Selfish dream? He's starting to forget me? Kaya niya ba talaga akong kalimutan? Ha Julian? Kaya mo akong kalimutan?

Napatakip ako sa bibig ko. Ang sakit. Ako na nga 'tong nagparaya---ako pa 'tong masasaktan nang ganito. Mas domuble pa ang sakit ngayon dahil sa mga sinabi niya. Ganun ba talaga ako kadaling kalimutan? Diba---diba mahal niya ako? Hi-hindi ba 'yun totoo?

Natigilan ako nang may mga kamay na yumakap sakin. Napaangat ang ulo ko. Seryuso lang siyang nakatingin sakin. Napayuko ako. Sinandal ko ang mukha ko sa dibdib niya saka ko binuhos lahat nang luhang gustong makawala.

Pramis....

Last na 'to!

************

Audrey POV

Alas 10 nang umaga nang umalis kami sa isla. Last minute ay wala kaming tigil sa paggo'groupie. Halos isang oras din ang naging tagal nang byahe namin sakay ang barge. This time hindi ako ganun katakot. Nae-enjoy ko na nga eh! Masaya pala pero nakakahilo din.

Kumain muna kami nang Lunch sa Isang restaurant na bago kami bumyahe pabalik nang manila. Nakasandal ang ulo ko sa balikat ni Dylan nang may maalala ako.

"Um..Dylan?"

"Hmm?" Nag-angat ako nang tingin para makita ang mukha niya. Nakapikit pala siya.

"Can I....um...bo--rrow y-your....p--phone?" Dahan-dahan kung sinabi. First time ko kasing hiramin o baka sakali--mahawakan amg phone niya.

May dinukot siya sa bulsa nang pantalon niya. "Here" Walang pag-aalinlangang inabot niya ito sakin. Nakapikit parin siya. Napangiti ako.

Napaayos ako nang upo. Ay?"Dylan? Password?" Tanung ko.