Behind His Coldness

Chapter -55

Audrey POV

"Good Morning, hubby!" Lumapit ako sa kanya na kakapasok lang dito sa dining room at mabilis ko siyang hinalikan sa pisnge.

"You okay now?" He asked.

"Yup! Thanks to my handsome husband. He took care of me and now its my turn. Upo ka na, hubby." Mahina ko siyang tinulak papunta sa dining table. Umupo naman siya agad. "Kain ka madami. Oh wait!" May nakalimutan pala ako.

"Where are you going? Eat with me." Pigil niya sa akma kung pag-alis.

"Hubby relax. May kukunin lang ako saglit, babalik din ako. Ito naman, miss ako agad." Natatawa kung sinabi.

"Tsk"

Kinuha ko na nang mabilis yung nakalimutan ko bago pa ako mamiss nang hubby ko. "Here's your coffee." Nakangiti kung nilapag sa may gilid nang plato niya 'yung cup.

"Thanks. Now sit down and eat, wife." He commanded, na agad ko namang sinunod. Nilagyan niya ako nang pagkain sa plato ko nang madami. *pout*

"Dami naman nito."

"Tsk. Eat a lot, wife."

Nagsimula na siyang kumain kaya kumain na rin ako. Kinakabahan ako. Balak ko na kasing sabihin sa kanya 'yung plano ko na dapat nung isang araw ko pa sinabi pero hindi matuloy-tuloy dahil minsan late nang nakakauwi si Hubby. Tapos minsan mukha siyang stress tho hindi niya pinapahalata kasi sobrang sweet parin siya sakin. Enebe! Pero ito na talaga. This is it. Sasabihin ko na. Now or never! Fighting!

Uminom muna ako nang tubig bago nagsalita. "Uhm hubby?"

"Hmm?"

"M-may sasabihin sana ako." Ito na talaga. Ho!

Ramdam ko ang pagtingin niya sakin kaya napatingin din ako sa kanya. "Ano 'yun?" He asked.

Lord ikaw na po bahala. "Hubby balak ko sanang magpatayo nang...." Napayuko ako. "..nang orphanage"  Mahina kung sinabi sabay kagat sa ilalim kung labi.

"An orphanage?" Ulit niya sa sinabi ko. Nag-angat ako nang tingin at tinignan siya. Ayan na! Seryuso na si Hubby. Hingang malalim. Kaya ko 'to!

Bahagya akong humarap sa kanya. I need to explain it very well para pumayag si hubby at hindi ako mareject. Tumango ako. "Oo, hubby. Isang orphanage para sa mga taong may sakit sa puso. Gusto ko silang tulungan, hubby. Gusto ko silang bigyan nang pag-asa. Not everyone can afford the amount needed for them to heal and not everyone has the gut to do the transplant or the treatment kasi they lossing their hope. But no hubby. I experienced it and alam ko 'yung pakiramdam, kaya gusto ko silang tulungan." Ngumiti ako at hinawakan siya sa kamay. Seryuso lang na nakatitig si Dylan sakin. "Promise hindi ako mapapagod. No stress. Besides, may mga tao naman akong makakatulong. Please hubby pumayag ka na." *cross finger* Pumayag ka! Pumayag ka!

Ilang minuto niya akong tinitigan. Mukha siyang nag-iisip. Kinakabahan talaga ako. Ang seryuso niya kasi tapos di ko pa mabasa 'yung expression niya. Wala man lang hint kung papayag siya o hindi. Pano kung hindi? Bigti nalang? Haays. Napayuko ako at napasubo nang hotdog.

I heard him sigh. "Okay."

Mabilis akong napaangat nang ulo. "Okay?" Hindi makapaniwala kung tanung.

"Yes, wife. Pumapayag ako basta siguraduhin mo lang na hindi ka mapapagod o ma-e-stress." Sagot niya.

Abot hanggang langit ang ngiti ko dahil sa sinabi niya. Mabilis akong tumayo at niyakap nang sobrang higpit si hubby at siniil nang halik. Waah! Ang saya ko. "Thank You, hubby. I love you!'' Yes!