The Villains daughter

14 I don't forgive you

Met de rug van haar hand veegde ze ruw haar tranen weg. Ze mocht niet huilen, dan kon ze zichzelf even goed doden. Om eerlijk te zijn, daar had ze na de dood van haar familie wel vaak aan gedacht; om er een eind aan te maken. Weg van deze wrede wereld, de rust van het sterven verwelkomen. Maar ze had het niet gedaan. Iets had haar ervan weerhouden. Wat precies wist ze niet, want Myra had nog met veel moeilijkheden te maken gekregen in haar leven daarna. Die man was absoluut niet vergeeflijk. Ze had de Lost Boy die hem de pop gegeven herkend van het kamp, die met de stok met de bol eraan en blond haar. Ze voelde dat hij een goede band had met Pan. Hij had de man Rumplestiltskin en "Dark One" genoemd. Myra had geen idee van wat een "Dark One", of wie "Rumplestiltskin" was, maar ze had wel zijn koelbloedigheid en kracht gezien. Om de één of andere reden fascineerde dat haar, en kwam het haar ook bekend voor. Niet zijn manier van doen, maar hoe hij eruit zag. Ze had alleen geen idee van waar ze hem zou moeten kennen, want ze had die man als het aan haar lag nog nooit eerder gezien. Ze stopte die gedachte ver weg in haar achterhoofd en keek weer naar de Dark One die met de pop in zijn hand aan het snikken was. Alsof hij een belangrijke relikwie had gebroken. Misschien was dat ook wel zo, maar dat kon Myra niet weten. Toen stond hij op en liep het woud in. Myra liep achter hem aan. Ze wilde zien wat hij nog meer kon.

De man vermorzelde het rode gloeiende ding in zijn hand. De vrouw die de jongen, die dus Henry moest heten, snakte naar adem en viel dan levenloos neer. Ze hadden gepraat over ene "Neal", wie dat ook mocht zijn. Totaal in de ban van wat er net gebeurd was, bleef Myra toekijken. Die Rumplestiltskin had zonet een gewoon een mensenhart uit een lichaam gerukt, zonder wapen of bloed.