The Villains daughter

22 nasty thoughts

*heden, Neverland*

Ze gooide nog een paar takken in het vuur. De vlammen likten aan de lucht, leek het wel. Myra keek er even naar. Dan ging haar hand naar haar keel, naar de hanger in de vorm van een ovaal met bloemen erop. Ze slikte; ze moest dit doen. Hoe moeilijk het ook was. Als ze wilde dat al die nachtmerries ophielden, moest ze ook ophouden met in het verleden te blijven plakken. Myra trok haar ketting eraf. Dit was het enige van haar familie dat ze nog had: de ketting die ze had gekregen van haar moeder. Ze had van haar moeder gehouden, zielsveel zelfs. En ze was haar ook als eerste verloren. De beste gaan als eerste, dacht ze droogjes bij zichzelf. In haar geval was dat waar geweest. 'Het spijt me, mam' fluisterde ze. 'Ik ben niet de dochter geworden die je wilde.' Ze snikte zachtjes en wierp de ketting in het vuur. Ze keek toe hoe de enig overgebleven relikwie van haar familie langzaam smolt in het vuur en hoe het werd verteerd door de vlammen. Emotieloos nam ze in stilte definitief afscheid van haar moeder. Het deed pijn, alsof haar hart verkrampte. En toen kon ze zich niet meer inhouden: al haar tranen en emoties kwamen er allemaal tegelijk uit. Ze begon te huilen, te snikken en te schreeuwen. Ze huilde om haar moeder die ze was verloren, om haar vader die nooit van haar had gehouden, om de broer die ze was kwijtgeraakt en om al haar andere onvergeeflijke fouten die ze had gemaakt. Na een tijdje hield ze op. Nu ze dit had gedaan, kon ze pas verder met leven. Myra sloot haar ogen om op adem te komen. Dat hoofdstuk had ze afgesloten. Nu moest ze alleen haar gedachten even verzetten. Ze besloot Alana op te zoeken. Ze was een zeemeermin, dus vertrok ze naar de baai waar ze haar had ontmoet.

Myra liep het woud uit. Ze stond weer op het strand aan de baai waar ze Alana had ontmoet. 'Alana? Alana! Waar ben je?' Ze rende tot aan het water en tuurde naar het oppervlak. Alana was nergens te zien. Myra schopte tegen iets. Ze raapte het op. Een schelp. Het leek op een hoorn. Ach ja, niets te verliezen, toch? Ze zette de schelp aan haar mond en blies erin. En minuut later stak Alana haar hoofd boven water. 'Riep je me?' Myra knikte. 'Ik wil je iets vragen. Het is eigenlijk meer een gunst.' 'O. En wat wil je dan?' 'Ik wil dat je me iets geeft. Iets waardoor ik alles vergeet, waarmee ik van de wereld verlost ben.' 'Ik snap je niet, denk ik. Hoe bedoel je dan?' Myra zuchtte. 'Ik wil dat je me iets geeft waardoor ik sterf.' Alana fronste haar wenkbrauwen. 'Waarom?' 'Dat zijn mijn zaken, Alana. Maar heb je zoiets?' 'Eh, niet hier nee. Maar ik kan wel iets maken.' 'Goed dan. Dankje.' 'Maar waarom zou je dat willen doen?' 'Dat kan ik je niet vertellen, sorry.' Myra liep weg.