The Villains daughter

19 I want to fly

*Enchanted Forest, past*

Het was lente. Het tuintje rond het kleine huisje stond vol met kleurrijke bloemen en andere planten. Een meisje rende achter een vlinder aan. Toen die te hoog in de lucht was keek ze het gefascineerd na. 'Wacht!' Riep het meisje. 'Ik wil ook vliegen!' Ze sprong omhoog en greep met haar armpjes naar de vlinder. Het diertje fladderde een rondje en vloog dan weg. 'Hé! Wacht nou!' riep Myra uit. Ze holde op haar kleine beentjes het beestje achterna. Dat was ondertussen natuurlijk al veel te hoog. Ze sprong in de lucht, sterkte haar armen en greep met haar vingertjes naar de vlinder. 'Myra, wat doe je?' vroeg een stem achter haar. Het meisje draaide zich om. 'Kijk mama' riep ze enthousiast. Ze wees met haar vinger naar het kleine stipje in de lucht dat de vlinder was. 'Is die niet mooi?' 'Dat is ze zeker.' 'Ik wil ook zo zijn' zei Myra ineens. Haar moeder keek haar niet-begrijpend aan. 'Hoe bedoel je dat, lieverd?' 'Ik wil ook zo zijn als zij. Ik wil vliegen!' 'Ik ben bang dat dat niet kan, liefje.' 'Waarom niet?' 'Omdat wij mensen zijn en mensen kunnen nu eenmaal niet vliegen.' 'Dan wil ik geen mens meer zijn. Mensen zijn stom' mopperde Myra terwijl ze haar armen kruiste. 'Komop Myra' suste haar moeder. 'Mens zijn is ook heel leuk hoor.' Haar dochter keek haar aan. 'O ja?' Haar moeder knikte. 'Mensen kunnen praten, vlinders niet.' 'Maar ze kunnen wel vliegen' begon Myra weer. 'Dat kan jij ook' zei haar moeder. 'Huh? Hoe dan, mama?' De vrouw zei niets. Ze pakte haar dochter op en draaide haar in het rond. 'Yay!' riep Myra. Haar moeder zette haar terug neer. 'Zie je nou wel dat je kunt vliegen?' 'Nog een keer! Nog een keer!' Myra sprong in de lucht. 'Til me nog eens op, mama!' 'Nee nee, het is genoeg geweest zo.' Het kleine keek teleurgesteld. Beteuterd friemelde ze met haar vingertjes. 'Myra' zei haar moeder ineens, 'ik heb iets voor je.' De vrouw haalde iets uit haar blauwe jurk tevoorschijn en stak het uit. 'Wat is dat' vroeg Myra nieuwsgierig. 'Een geschenk van mij aan jou. Het is een geluksbrenger.' In haar handen lag een gouden ketting. Er hing een hanger aan ongeveer zo groot als Myra's hand, met een sierlijk krulpatroon van blaadjes en bloemen erop. Daardoor was een gouden ketting gehaald met allemaal in-elkaar-grijpende ringen en aan beide uiteinden waren slotjes om het vast te maken. 'Hij is voor jou.' Myra's moeder bond de ketting om haar hals en maakte hem vast. Toen deed ze een stap naar achteren en bekeek het resultaat. 'Ben ik nu mooi?' vroeg Myra. Haar moeder gaf haar een knuffel. 'Jij bent altijd mooi, schatje van me.' Een glimlach verscheen op een klein gezichtje. 'Kom, we gaan naar binnen.' De vrouw pakte Myra bij de hand en ging terug naar het huisje.

Het spijt me dat ik eventjes niet schreef aan dit verhaal, want ik heb echt zoveel ideeën! Maar ik heb nogal gevoelige ogen dus ik heb even een pauze genomen om ze niet teveel te laten verslechteren.