The Villains daughter

17 a map (Part 1)

*Enchanted Forest, Past*

Haar moeder gooide de deur van het huisje met een ruk open en sloeg het achter hen weer dicht. Toen ze de man aan de tafel zag, beende ze direct naar hem toe en griste het papier onder zijn hand vandaan. De man keek niet op. 'Hoe kun je?' begon de moeder. 'Ik was bezig.' De man trok het papier uit haar hand en legde het weer op tafel. 'Luister naar mij, Sidon!' riep de vrouw. Haar ogen stonden vol woede. 'Je laat je dochter gewoon achter in dat veld! Helemaal alleen!' 'Jij was er toch?' 'Dat doet er niet toe. Je kunt haar daar niet achterlaten.' 'Dat kan ik dus wel.' 'Waarom? Ze is je dochter!' De man sprong overeind en pakte zijn vrouw vast. 'Dat kind is niet mijn dochter!' schreeuwde hij. Zijn vrouw keek hem vol ongeloof aan. 'Hoe kun je dat nu zeggen?' 'Jíj vond haar in het bos. Jíj wilde haar houden. Jíj wilde haar grootbrengen. Maar ík niet. Dat mens is mijn dochter niet.' 'Dan zul je daar mee moeten leren leven, Sidon. Want voor míj is Myra wél speciaal.' Haar man zei niets. Hij stond op en ging de deur uit en liet hem met een klap weer dichtslaan. De moeder zuchtte en ging aan het tafeltje zitten. Toen ging de deur zachtjes weer open en stak een klein meisje met zwart haar en een schattig wit jurkje aan haar hoofd naar binnen. 'Wat gaat papa doen?' vroeg ze. 'Papa gaat wandelen, Myra.' 'Waarom?' Haar moeder glimlachte naar haar dochter. 'Dat doet er niet toe, klein meisje van me.' Ze spreidde haar armen en Myra rende naar haar toe. Haar moeder tilde haar op en draaide een rondje met haar. Kleine Myra giechelde. 'Kom, Myra, je moet gaan slapen.' 'Nee, mammie, ik ben nog helemaal niet moe' protesteerde het meisje. 'Jawel, ik zie het aan je.' Myra geeuwde en wreef in haar oogjes. 'Nee, echt niet' mompelde ze. Haar moeder legde haar zachtjes in haar bedje. 'Slaapwel, Myra' fluisterde ze. 'Slaapwel, mammie.' Myra's moeder gaf haar nog een kus op haar voorhoofd.

*Present, Neverland*

Myra vervolgde haar weg door het woud. Ze was op weg naar Pan's kamp, waar dat ook mocht zijn. Ze had eigenlijk geen idee van waar dat kamp zich werkelijk bevond. Ze kon evengoed hier dagen lang op dit eiland ronddwalen zonder het kamp te bereiken. En omdat dat iets was wat ze liever vermeed, probeerde ze zich zo veel mogelijk te herinneren. Íets in haar geheugen moest haar toch kunnen helpen? 'En hoe wilde je dat aanpakken?' 'Met magie!' Myra bleef staan om het gesprek af te luisteren. 'Dat is tegen zijn regels.' 'Kan me niet schelen, mevr Swan. Ik wil gewoon m'n zoon terug.' Hun zoon terug? De jongen die Pan had? 'Als we het niet op zijn manier doen geeft hij Henry nooit terug. Samen zijn we sterker, Regina.' 'Activeer die stomme kaart dan.' Zachtjes duwde Myra wat takken opzij en zag vijf personen. Twee vrouwen ervan, een blonde en één met zwart korter haar, waren aan het ruziën. 'Dat probeer ik al de hele tijd' zei de blonde vrouw. 'We hebben geen tijd, mevr Swan. Mijn zoon is daar aan het lijden!' 'Ja en hij is ook mijn zoon dus dat weet ik ook wel!' schreeuwde de blonde die Swan moest zijn. De vrouw met kort zwart haar zuchtte.

'Nee, dat zullen we niet' zei de vrouw met korter zwart haar. 'Geef me dat perkament.' Ze trok het uit de handen van de vrouw die Emma Swan moest zijn. 'Wat ga je doen?' De vrouw keek Emma aan. 'Ik ga onze zoon redden. Met magie.' Ze ging even met haar hand over de kaart en het vloog vanzelf de lucht in. 'Wat ben je aan het doen?' 'Een locatiespreuk. Die kaart is van Pan, dus het gaat terug naar hem.' De kaart vloog de jungle in. 'Dus we gaan toch de Donkere Jungle in?' vroeg een man met kort zwart haar en leren kleren aan. 'Daar lijkt het wel op' antwoordde Emma.