The Villains daughter

16 a begin

*Enchanted Forest, past*

'Papa! Papa! Papa, waar ben je?' Een klein meisje rende door het hoge gras. Ze keek om zich heen, maar nergens was haar vader te zien. 'Pappie?' vroeg ze bang. 'Myra!' riep er iemand. 'Mama!' Het meisje holde naar haar moeder toe. Ze sprong in haar armen en haar mama draaide haar in het rond. Toen zette ze haar dochter terug neer. 'Waar is papa gebleven?' 'Dat weet ik niet' antwoordde het kleine meisje. Haar moeder zuchtte diep en nam Myra bij de hand. 'Kom. We gaan je vader zoeken.' 'Oké.' Samen met haar moeder liep ze door de velden. 'Sidon!'
riep haar moeder. 'Sidon, waar ben je?' Er kwam geen antwoord. Een paar vogels vlogen over en de wind liet het gras en het graan buigen, maar verder was er niks te zien. 'Mama, waar is papa?' vroeg het meisje. 'Ik weet het niet, Myra.' 'Komt hij nog terug?' 'Natuurlijk komt hij terug' antwoordde de moeder. Myra liet haar moeder's hand los en rende weer het veld in. 'Papa! Waar ben je?' Haar kinderstemmetje was tot ver te horen. 'Hij komt wel. We vinden hem wel' riep de moeder naar Myra. Maar aan haar gezicht kon je zien dat ze daar eigenlijk niet zo zeker van was.

*Heden, 'Neverland*

Myra opende haar ogen en veegde het zand van haar kleren af. Ze krabbelde overeind en keek of er niemand anders in de buurt was. Het idee dat iemand haar had bespied in haar slaap verontrustte haar. Ze besloot terug te keren naar Pan's kamp. Hij had de jongen nu, dus ze wilde wel eens weten wat hij daarmee van plan was. Dit is allemaal jouw schuld. Myra schudde met haar hoofd. Die gedachte spookte elke dag door haar gedachten en liet haar geen seconde met rust. De dag van het ongeluk stond voor de eeuwigheid in haar geheugen gebrand. Hij was onuitwisbaar, wat ze ook probeerde. In het begin had ze nog tegen zichzelf gezegd dat ze er niets aan had kunnen doen, maar nu wist ze wel beter. Het wás haar fout geweest, en dat maakte ze nooit meer goed.

Pan liet een paar steentjes ronddraaien in de lucht. Ze vlogen door elkaar, alsof ze wegrenden. 'Liefdesverdriet?' hoorde hij een bekende stem achter zich. Peter liet de steentjes vallen en draaide zich om. Felix kwam aanlopen. 'Waarom zou ik dat hebben?Peter Pan faalt nooit.' 'Je ziet er anders best zielig uit' zei Felix. 'Wat is er?' 'Niets, Felix. Wat zou er moeten zijn? Alles verloopt volgens plan. Ik heb net de Savior ontmoet.' 'Heb je hun de map gegeven?' 'Ja.' 'Denk je dat ze eerlijk zullen spelen?' 'Dat moeten ze wel. Ik ben niet bepaald bang van een zatlap als die Hook, een "prins" of een prinses.' Hij sprak het woord "prins" met walging uit. 'En de Savior vormt volgens mij ook geen gevaar.' 'En de koningin?' 'Die hoort er niet bij. Ze is hier voor haar zoon en niets anders.' 'Hoe ga je het aanpakken?' 'Geduld, Felix. Geduld.'