20 after what I've done

212 8 0
                                    

Myra zat te piekeren. Ze voelde zich schuldig over Henry. Het knaagde aan haar dat ze hem had achtergelaten. Had ze een andere keuze gehad? Nee, ze had gedaan wat ze moest doen. Misschien vond één van de Verloren Jongens hem wel, maar wat er verder met hem gebeurde was niet haar probleem. Jij hebt ze vermoordt! Nee! Jij bent schuldig aan hun dood! Nee, niet waar! Je bent een moordenares! Ik kon er niks aan doen! Hiervoor zul je gestraft worden. Alsjeblieft, het was niet m'n bedoeling! Je zult moeten boeten voor wat je hebt gedaan! Dood me niet alstublieft! Beelden en woorden van vroeger flitsten door haar hoofd. Ze gingen altijd maar over één ding: de dag dat ze alles was kwijtgeraakt. Myra slikte een krop in haar keel weg; huilen had toch geen zin. Wat gebeurd is, is gebeurd, en daar kun je niks aan veranderen. Myra wilde niks liever dan het verleden veranderen. Meer duidelijker: háár verleden. Of toch zeker dat ene deel. Dat ene deel dat constant, heel de dag, al jaren, door haar hoofd zat te spoken en waar ze maar niet vanaf kwam. Het kwelde haar in haar slaap, bezorgde haar nachtmerries en vulde haar steeds met wanhoop en schuldgevoel.

Ik probeer regelmatig te schrijven maar dat is moeilijker dan je denkt

Bedankt aan iedereen die dit leest

LostGirl17

The Villains daughterWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu