ABatA5G#3 : Ang Lovely at Ang 5 Astig ( COMPLETED )

Chapter 20

Xavier's POV

Naawa na ako kay Mika sa tuwing nakikita ko siyang umiiyak ng dahil sa kaibigan niya and at the same time, nasasaktan rin ako.

" Anong gagawin ko, Xavier? Anong gagawin ko, para mapatawad lang ako ni Aberry? "

" Calm yourself first, dahil kung iiyak ka nalang palage, walang mangyayare " she tried not to cry, but she did sumisinghot-singhot nga lang siya kaya natatawa akong pinat ang ulo niya habang nakangiti.

" Masunurin ka pala " sabi ko pa, nakatanggap naman ako ng mabilis na hampas sa braso sa kanya. NakSimangot na siyang nakatingin saken ngayon.

" Grabe ka! " tinawanan ko nalang siya na mas lalo lang niyang ikinanguso saken.

" Ayan, hindi ka na umiiyak, nakasimangot ka nga lang "

" Kasalanan mo eh " pinagkrus pa niya ang kanyang mga braso sa kanyang bandang dibdib, masama narin ang tingin nito saken ngayon.

" Alam mo, mas okay na humarap ka kay Averry na hindi umiiyak. Dahil makakasigurado kang makokontrola mo ang sitwasiyon. Kapag umiyak siya at nanghina, damayin mo siya ng malakas at matatag ka para hindi niya maisip at maramdaman na nag-iisa siya. Hindi maganda ang istorya nang kaibigan niyo, at alam ko at minsan ko naring naramdaman ang nararamdaman niya ngayon. Magkaiba nga lang ang kwento " nagkaroon ng pagtatakha sa kanyang mukha kaya pasimple akong ngumiti sa kanya at nagsimulang nag kwento "  Dahil kung siya, iniwan ng magulang, ako naman nawala sa mha magulang ko " mukhang nabigla siya sa sinabi ko dahio nanlaki ang mga mata niya " I was seven years old back then when I got lost because of my stubornness. Sa Baguio iyon. Sa kagustuhan ko yatang magsagwan, eh, pumunta ako kahit ako lang ang mag-isa. At nang matapos akong magsagwan non, I finally realized that I lost them... My parents. Hindi ko sila mahagip non, iyak lang ako ng iyak "

" Buti nahanap ka nila? "

" Yeah, after two days, my parents found me at the overpass near at University of Cordillera's silently sleeping. Ang dungis ko non. At alam mo ba kung anong naramdaman ko sa dalawang araw na iyon na nawala ako? I found empitness inside my body. Yung feeling na, wala kang masasandalan kasi mag-isa ka lang? Napakahirap, Mika. Kaya sana maintindihan mo ang kaibigan mo at maging matatag ka para sa kanya upang damayin siya. Kayo nalang ang pag-asa niya. Kayo nalang ang natatanging tao na nagbibigay buhay pa sa kanya ngayon. Kayo nalang ang nagsisilbing pamilya niya ngayon. Kaya sana maintindihan at intindihin niyo pa siya " maluha-luha siyang niyakap ako pero dikalaunan ay hinarap ako nito na may matamis na ngiti sa mga labi.

Huwag kang ganiyan prinsesa ko. Baka mas lalo akong mahulog sa'yo at hindi na kita pakawalan pa.

" Thank you, Xavier. I'll always remember that. Basta ba lagi kang nasa tabi ko, okay? "

" Count on me "

--

Jake's pov

Hindi ko alam kung paano ako titingin kay Sunato ngayon. Tangina! Nahihiya ako!

Ano ba kasing pumasok sa isip ko at ginawa ko iyon? Jusko naman! Aish! Ba't ba kasi ako nagpadala sa emosiyong naramdamang kong iyon! Ugh! Problema na this.

" Lollipop mo oh " doon lang ako napaangat ng tingin sa kanya ng banggitin niya ang salitang lollipop. Mabilis kong kinuha sa kanya iyon,binuksan at isinubo. Pampatanggal kaba. Muli naman akong umiwas ng tingin sa kanya.

" Pwede ba'ng... Magsabe ng totoo sa'yo? "

" Tulad ng ano? "

" Kung gaano kalalim ang pagkagusto ko sa'yo " muntik ko nang nalunok ang lollipop na hawak ko. Buti nalang may stick at hindi ko nabitaaan iyon. Jusko! Anong sinasabi ni Sunato? " It started when you help me when Averry bullied me infront of our schoolmates. Nakuha mo ang atensiyon ko non. Atensiyon ko na hindi kailanman natuon sa inyong limang astig kahit kailan "