Düzenleniyor
Uzay'ın en derinliklerinde, bir galakside ve o galaksinin bir gezegeninde, Dünya adında bir gezegende yaşayan bir çocuktu o... Belkide günün birinde tek ve en büyük hayalini gerçekleştirmişti bile. Ve belkide şu anda uzayın derinlikleri...
İşinden ötürü yorgun olan kadın, kızın elindeki küçük uzay gemisine sevecenlikle yaklaştı.
"Aman tanrım, bu ne kadar güzel bir gemi öyle, değil mi Gabriel?"
Kız kafasını abartılı bir şekil, olumlu yönde salladı. Kafasını sallarken, sarı bukleleri şirin bir şekilde hareket etti.
Kadın kızının saçını olşayıp şevkatle sarıldı. Kız da onu tam saramayan minik kolları ile tutundu. Ayrıldıklarında kız, arkasindaki sol elini çıkarıp annesine doğrulttu. Demin ayağa kalkan annesi ise çömelip kızı ile aynı boya geldi.
"Senin." dedi kız. Yaşına rağmen yüzünde mimik belli olmasa da gözünden; az sonra annesinin hediyeyi beğenip beğenmeyeceğinin heyecanı, korkusu vardı. Göz bebekleri büyümüş, hediye paketinin içinden biraz sonra çıkacak olan hediyeye verilen tepkiyi saniyesi saniyesine izlemek istiyordu.
Kadın paketten hediyeyi yavaşça çıkardı. Karton bir kutuydu. A3 boylarında derinliği az bir kutuda ne konulduğunu o da merak etmişti. Bu merakın peşi sıra gelen heyecanı ile çacucak kutuyu açtı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Gabriel..."
"Nasıl?" dedi kız, heyecanla. Ellerini arkadan birleşrirmiş, şirin bir şekilde sallanıyordu.
"Bu harika."
Kadın karta hayranlıkla bakmıştı. Çünkü ömrü hayatı boyunca böyle bir kart almamıştı.
"Anne uzaya gideceğim."
"Beni bırakıp mı gideceksin?"
"Seni bırakamam annem.Hiç bir kötülüğün olmadığı bir yere gideceğiz annem. Babamın yanına gideceğiz. Çok mutlu olacağız."
Bırakmıştım annemi. Gitmişti işte. Beni bırakıp gitmişti. Halbuki beraber gidecektik. Ama sanırım o fazla bekleyememişti. Hemen gitmek istemişti.
Neden gittiğini, neden beni bıraktığını bilmiyordum; tek bildiğim onun kokusu ne kadar çok özlediğim.
