KARANLIK ÖĞRETMENİM

KÖ 8

Çok değerli okuyucularım. Bu bölüme kadar geldiyseniz eğer bundan sonrasında sakın ama sakın bırakmayın . İnanın bana sizleri çok şaşırtacağım.

Son duyduğum sözden dolayı kalbim kan pompalamayı bırakmıştı  söylenilenleri idrak etmek de zorlanıyordum benim abim mi vurulmuştu , beni babamdan annemden , hiç bilmediğim düşmanlarıma karşı koruyan abim vurulmuş muydu? 

"Ada kızım iyi misin "diye sordu ferdan abla "

"Hangi hastane " 

"Sizin kendi hastanenizde kızım, bekle Mehmet bıraksın seni" .Cevap vermeden deli gibi koşmaya başladım , onun yokluğunu düşünmek bile istemiyordum  o ağırlığı kaldırabileceğimi hiç sanmıyorum ,onsuz bir hayatı düşünemiyordum  kaybetme düşüncesinin ağırlığı altında eziliyordum  nefessiz kalmama rağmen hala koşuyordum böyle dinamik olmayı bile ondan öğrenmiştim o benim sadece abim değil , koçum öğretmenim ,annem ve babamdı,onların eksikliklerini hep o tamamlamıştı, şimdi yaşıyor mu öldü mü ?. Bilmiyorum

Hastane kapısından içeri girdiğimde hemen danışmana Miran Altunoğlu yaralanmış nerede o dedim kısık çıkan sesimle

"Siz kimsiniz "

" Kız kardeşiyim Ada Altunoğlu"

" Benimle dalga mı geçiyorsunuz siz?dedi danışman da ki kadın ."Ne saçmalıyorsun sen ben kardeşiyim " dedim "Miran Altunoğlu tek varis ondan başka kimse yok belli ki onun hayranısın ama kız kardeşiyim demen çok klişe oldu".Dedikleri karşısında şaşırmıştım hiçbir şey demeden hastanenin katlarına çıkmaya başladım , arkamdan duyduğum son ses danışman da ki kadının;

 "Güvenlik " diye bağırmasıydı.Ne yaptıkları umurumda değildi nerede olduklarını bilmediğim için koridorlarda 

"Miran " diye bağırıyordum. Onu kaybetmekten çok korkuyorum ,uzun zamandır tuttuğum gözyaşlarım akmaya başlamıştı , kaçıncı kata çıktığımı bilmiyordum ama koridorun sonunda sarı saçlı bir kadını görünce annem olduğunu anladım .

"Anne "diye bağırarak ona doğru koşmaya başladım ,bana bakıyordu ama daha önce bana böyle baktığını görmemiştim ,yanına ulaştığımda tam sarılacakken yanağım da annemin tokadının patlamasıyla anlık şoka girdim. Ne yapacağımı bilmeden elim yanağıma gitmişti  durmadan akan gözyaşlarım yüzünden anneme bakamıyordum bana ilk defa vurmuştu , ilk defa dokunmuştu bana çocukluğumdan da hatırladığım kadarıyla annem asla benimle ilgilenemezdi her şeyimle ferdan abla ilgilenirdi , banyo yaptıktan sonra saçlarımı taramasını isterdim beni ellerimden tutarak okula götürmesini , korktuğum zaman bana sarılmasını benimle uyumasını , beni öpmesini isterdim ama hiçbiri olmadı annem bana dokunmazdı bile  bana ilk kez dokunması böyle oldu  kendimi zavallı gibi hissediyordum.

Sonunda kendimde kafamı kaldıracak güç bulabilmiştim, sinirle bakıyordu bana ilgisiz bakıyordu ,sanki hiç yokmuşum gibi sanki hiç olmamışım gibi.

"Anne" dedim kısık sesimle

"Yaptığınla gurur duy abin senin yüzünden bu halde , gurur duyun babanla tek varlığımı elimden alıyorsunuz"söylediklerini idrak edemiyordum benim yüzümden mi ben ne yapmıştım ki ne zararım dokunmuştu ona

 "Ne dediğinin farkında mısın sen sevim "dedi babam karşı koridordan görüş alanıma girerken.

"Oğlum sizin yüzünüzden böyle senin saçma sapan şirket takıntın yüzünden , milyarder olma tutkun yüzünden şu an orada yatıyor !"