Vücudunuzda ufak bir iz olsa bile kötü olduğunu düşünürsünüz değil mi ? Bir düşünsenize vücudunuzun her bir yerinde kabarcık olduğunu...
Ae Mi'nin vücudunda oluşan sarımsı kabarcıklar cidden kötü bir görüntü sergiliyordu.
Acıyla kıvranamıyordu bile, kıvranırsa daha fazla acıyordu çünkü canı. Sadece acıyı hissettikçe dudaklarını ısırıyor, kanamasına neden oluyordu.
Ae Mi, ıslık çalarak elini kolunu sallayarak gelen Min Ho'ya göz ucuyla baktı.
Tiksiniyordu ondan !
Min Ho her zaman ki gülümsemesini takındı yine, kıza yaklaştı.
"Şuan tam bir görüntü kirliliği gibi duruyorsun !" deyip yüzünü ekşitti.
Ae Mi, onu duymazdan gelmeyi tercih ediyordu.
"Babanı.. biliyor musun ?" Min Ho tek kaşını kaldırarak sormuştu.
İşte bu konu Ae Mi'nin ilgisini çekmeye başlamıştı. Babası o dünyaya gelmeden ölmüştü. Şimdi böyle demesi garip hissettiriyordu.
'Babam yaşıyor olsaydı beni bu tiksinç heriften kurtarırdı.' diye düşündü.
Min Ho kızın kolunu dürtükledi.
"Yah, sana bir soru sordum. Yine mi sözümü dinlemeyeceksin ? Yeni bir ceza ister misin ?"
Ae Mi korkuyla kafasını sağa sola salladı.
Çatlamış olan sesiyle konuştu. Bedeni ruhundan ayrılmış gibiydi.
"Babam..ben doğmadan, ölmüş..."
Bu söz üzerine Min Ho kafasını yukarı kaldırdı ve kahkaha attı.
Tekrardan kıza tiksinerek baktı.
"Yalan !" dedi. "Senin hayatın yalan..."
Ae Mi anlam veremedi. Yalan söylememişti ki. Babası yaşamıyordu, hiç görmemişti onu.
"Neyden bahsediyorsun ?"
Min Ho omuz silkerek elini kızın eskimiş tişörtünü yukarı sıyırdı ve kızın yarasını inceledi bir süre. Daha berbat bir hâl almış olan yaradan seröz bir sıvı akıyordu.
Parmaklarını yaraya değdirdi hafifçe ve daireler çizdi.
Bu Ae Mi'nin garip hissetmesine neden olmuştu. Birden parmaklarını yaraya bastırdığında, Ae Mi tiz bir çığlık sunmuştu.
"Ssh..."
Min Ho parmaklarını yaradan kabarcıklara çekti, her bir kabarcıkta gezdirdi parmaklarını sonra gözlerini kızın sulu gözlerine kilitledi.
Sert bakışları bir anda yumuşadı..
Çünkü böyle bakan birisini hatırladı.. Küçük kız kardeşini...
Çaresizce kız kardeşinin kurtulma çabalarını izlemişti Min Ho... Kardeşini o lanet herifin elinden kurtaramamıştı, tıpkı annesini de kurtaramadığı gibi.
Sessizce mırıldandı. "Ben onları kurtaramadım..."
Min Ho her zaman bunun pişmanlığını yaşamıştı, hâlâ da devam ediyordu bu pişmanlık. Yeniden gün yüzüne çıkan hisse lanet etti.
Anlatılamayacak kadar kavurucuydu bu his, anlatılamayacak kadar dondurucu...
Sanki ruhunu gece gündüz dövüyorlardı.
Ae Mi yine ruhsal değişiklik yaşayana şaşkınlıkla bakakalmıştı.
***
Min Ho evden çıkıp arabasına bindi sinirle, şuan ağır basan duygularını bastırmaya ihtiyacı vardı.
Böyle hissetmemeliydi. Böyle hissederse kötü ve güçlü olamazdı, acınası ve ezik olurdu.
Elleri direksiyonu sıkarken yağan yağmura aldırmadan, daha fazla yüklendi gaza..
Sadece bu histen kurtulmak istiyordu, benliğini sarmalayan hissi içine gömmek istiyordu.
Ufak bir kaza tehlikesinden sonra barın yakınlarında bir yere bıraktı arabasını.
Büyük kapıdan içeri girdi ve merdivenleri indi. Kısaca etrafa göz gezdirdi ve kendisine en yakın gelen yere oturdu.
Hiç durmadan içti, bir tane daha ve bir tane daha...
Yalpalayarak ayağa kalktı ve gözüne kestirdiği bir sürtüğün kolunu sıkıca tuttu.
Dışarıya doğru ilerlerken becerebileği herhangi bir yere götürdü.
***
Ae Mi yalvarmıştı.
Saatlerce dil dökmüştü.
'Öldür beni..' diye çaresizce yalvarmıştı sadece.
Ama Min Ho tepkisiz kalıp bir süre sonra evi terk etmişti.
Şimdi yalnızdı, acılarıyla baş başaydı.
Demir zincirlerden kurtulmaya çalışıyordu, eğer ellerinde ki zinciri çıkarabilirse bizzat kendisi son verecekti canına. Belki o zaman unuttuğu mutluluk hissini tadabilirdi ha ?
Sahi neydi o mutluluk hissi ? Huzur verici miydi ki ?
Her gece tanrıya canını alması için dua ederken, neden hâlâ yaşıyordu ki ? Tanrı onu cezalandırıyor olmalıydı.
Zincirlerden kurtulma çabası elbette ki başarısızdı. Ae Mi çok güçsüzdü, tıpkı bir rüzgâr estiğinde uçan bir kağıt parçası gibi...
●●●
Jason Walker - Everybody Lies
Bu bölümde hiç içime sinmedi ancak sizleri daha fazla bekletmek istemedim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
psychopath ✘ mino
Fanfiction"Ssh... Unutma Ae Mi ! Fiziksel acı geçicidir ! Duygusal acı ise peşini bırakmaz..!" ● O, uçurumun dibinde ya da kenarında değildi. O, uçurumun tam olarak kendisiydi...
