Chaos {Χάος}

Κεφάλαιο 15

Σηκώνεται όρθια και ψάχνει στην ντουλάπα της, μαύρα και μπλε, ίχνος ροζ εκεί μέσα.

"Γιατί δεν έχεις κοριτσίστικα χρώματα;" την ρωτάω. Με αγριοκοιτάζει.

"Δεν είναι αγορίστικα το μπλε." απαντάει και βγάζει ένα λευκό μπλουζάκι, που δένει στον λαιμό με ένα ψιλόμεσο στενό τζιν με σκίσιμο στα γόνατα. Συνδιάζει μια ζακέτα και έτοιμη. 

"Που θα με πας;" αναρωτιέμαι και φοράω μια μαύρη κολλητή μπλούζα με ένα μαύρο τζιν. Φτιάχνω τα μαλλιά μου και εγώ έτοιμος.

"Κάπου ερημικά να σε βιάσω." λέει σοβαρά. "Εντάξει στο λιμάνι να σε πνίξω." συνεχίζει. Γουρλώνω τα μάτια μου. "Εντάξει μια βόλτα στον Πύργο." 

Μα δεν έχει χιούμορ. Ανάθεμα την. Με πιάνει από τον καρπό και βάζει τσιγάρα και χρήματα στην τσάντα της, την βάζει στην πλάτη της και βγαίνουμε έξω. Μερικές κοπέλες με κοιτάνε αλλά βλέπω να μην ασχολείται.

Περπατάμε μέχρι το Λιμάνι και με κοιτάει, κάθομαι μαζί της στην άκρη.

"Ωραία είναι εδώ.. Κοίτα τα καράβια μέσα στην θάλασσα, κοίτα τα φώτα, κοίτα τον κόσμο, αν δεν υπήρχαν άνθρωποι θα ήταν καλύτερο" αποκρίνεται και παίρνει ένα τσιγάρο, μου δίνει ένα και της χαμογελάω.

"Μου καβάτζωσες τον αναπτήρα ρε?" με ρωτάει, η αλήθεια πως ναι.

"Εσύ καβάτζωσες τα μάτια μου, είμαστε πάτσοι!" της απαντάω και χαμογελάει, το χαμόγελο της είναι εκείνο που απλά κουνάει τα χείλη της προς τα πάνω.

"Δεν έχεις ξανά κάνει σχέση;" βρήκα θέμα για συζήτηση. Έξυπνος είμαι.

"Μια φορά, στην Τρίτη Λυκείου, δεν κράτησε πολύ, 2 μήνες. " 

Μένω έκπληκτος από αυτό, δεν την πλησιάζαν, είναι πανέμορφη. Έχει υπέροχο σώμα.

"Μα πως και έτσι;''

"Δεν πα' να είμαι όμορφη, το μέσα μου τους έδιωχνε, δεν άντεχαν πολύ. Έφευγαν νωρίς." ψιθύρισε.

"Έφευγαν νωρίς, θυμάμαι τ΄αμάξια τους

το "με συγχωρείς" βαθιά μες τα μάτια τους

κι έμενα εγώ με τόσα ενδεχόμενα

να παρατηρώ για πολύ καιρό

τ' αμάξια τα ερχόμενα.  " ξεκίνησε να σιγανοτραγουδάει το τραγούδι της Μποφίλιου. Με μαγεύει η φωνή της.

"Σου αρέσει η Νατάσσα;" την ρωτάω και χαμογελάει ξανά με τον ίδιο τρόπο.

"Πολύ." ψυχρές οι απαντήσεις της.

Πέρασε αρκετή ώρα που καθόμασταν έτσι, να κοιτάμε μπροστά, το νερό, τα πλοία, τα φώτα έσβησαν, ο Πύργος φώτιζε με το φεγγάρι. Όμορφη χειμωνιάτικη βραδιά. Κοίταξα το ρολόι μου η ώρα ήταν 1 το βράδυ. Ξεχνάω την ώρα και τον χρόνο όταν είμαι μαζί της, εκείνη ακίνητη να κοιτάει μπροστά της, ακούγοντας τραγούδια στα ακουστικά της. Έχω την επιθυμία να την φιλήσω.

Την σκουντάω και με κοιτάει, στηρίζεται στο χέρι μου και στέκεται στα πόδια της, πιάνω το πρόσωπο της και κάνω πίσω τα υπέροχα μαλλιά της. Πλησιάζω τα χείλη της και την φιλάω χωρίς ανάσα, βυθίζομαι στο δικό της οξυγόνο, δεν με ενδιαφέρει να πνιγώ στο στόμα της, ανταποδίδει στο φιλί μου και μετά από μερικές ανάσες ξανά κολλάμε τα χείλη μας.

Δεν μιλάει,  προχωράει μπροστά και την ακολουθώ, φτάνουμε σπίτι και δεν την νιώθω καλά. Πετάει τα πράγματα στον καναπέ και κάθεται στο χαλί στηρίζοντας την πλάτη της στον καναπέ. Κάθομαι δίπλα της και της χαιδεύω το χέρι.

"Συγνώμη.." τραυλίζει.

"Για ποιο μικρό μου;" της λέω και της χαιδεύω το κεφάλι.

"Που δεν μπορώ να κάνουμε έρωτα. Από τον τρόπο που με φιλάς, νιώθω την στύση σου πάνω μου, είσαι ο μόνος άντρας που δεν σιχαίνομαι να με αγγίζει. Αλλά δεν μπορώ να κάνουμε έρωτα." αποκρίνεται.

Ο λόγος της είναι χαζός, ποτέ δεν θα της ζητούσα κάτι που δεν μπορεί να κάνει. Ωστόσο χέρια έχω.

"Μην το ξανά πεις αυτό. Έλα να κοιμηθούμε τώρα." της λέω και προχωράμε προς το κρεβάτι. Ήταν μια όμορφη και παράλληλα δύσκολη μέρα.

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΓΙΑ ΤΑ 1K VIEWS ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΊΑ ΜΟΥ.:)