Chaos {Χάος}

Kεφάλαιο 23

Κάθισε στον καναπέ και με κοίταξε κάπως.. παράξενα.

"Τι θα κάνουμε;" ρωτάει σαν να ψάχνει διέξοδο να φύγει.

"Τι θα κάνουμε;" επαναλαμβάνω ότι λέει, δεν καταλαβαίνω.

"Με το μωρό." απαντάει.

"Άκου Ρένα, δεν θέλω να το ρίξεις, πρώτον γιατί δεν το βρίσκω σωστό και δεύτερον είναι το παιδί μας και ας έγινε μια νύχτα πόνου και μεθυσιού. Αν σου είναι εμπόδιο για σένα, το μεγαλώνω εγώ." της λέω και με κοιτάει με ανοιχτό το στόμα.

"Δεν θέλω να το μεγαλώσεις εσύ, αλλά ούτε εγώ μόνη μου. Απλά φοβάμαι γαμώτο." αποκρίνεται και χώνεται στην αγκαλιά μου.

Την ησύχασα και την έβαλα να κοιμηθεί.Ξάπλωσα δίπλα της μα οι σκέψεις δεν με άφησαν να κοιμηθώ.

*Μερία Ρένας*

Ξυπνάω και ξανά δεν τον βρίσκω δίπλα μου, έχει νυχτώσει. Σηκώνομαι και τον αναζητώ στο σπίτι αλλά δεν τον βρίσκω πουθενά. Κοιτάω στα μαξιλάρια και βρίσκω ένα χαρτί, το ανοίγω και διαβάζω αργά.

"Ξέρω πως αν το βρεις αυτό, θα καταραστείς την στιγμή που με γνώρισες. Συγγνώμη. Δεν φεύγω και δεν σε αφήνω μόνη σου με το μωρό, απλά χρειάζομαι λίγο χρόνο να ετοιμαστώ και να βάλω στην άκρη κάποια πράγματα. Σε κοιτούσα όπως κοιμόσουν, ήσουν πανέμορφη. Έτσι θα είναι και το μικρό μας αν βγει κοριτσάκι. Αν πάλι βγει αγοράκι και μοιάσει σε εμένα, κρίμα.. Σε αγαπάω, να προσέχεις μωρό μου, και το μωρό μας να προσέχεις. Θα γυρίσω. Σας αγαπάω."

Το ξανά διαβάζω μέχρι να καταλάβω τι λέει.

Τι γράφει, με άφησε; Μας άφησε;

Δάκρυα κυλούν από το πρόσωπο μου ενώ προσπαθώ να κατανοήσω την λογική του. Μας γκαστρώνει και φεύγει; Γιατί είναι τόσο μαλάκας γαμώτο.

Μαζεύω τα ρούχα μου και παίρνω τον Άγγελο τηλέφωνο, δεν μου αναφέρει τίποτα. Ξέρει. Έρχεται και με πάει σπίτι μου χωρίς να μιλήσουμε.

"Είσαι καλά;" με ρωτάει και γνέφω αρνητικά το κεφάλι μου.

Τα χέρια του κάνουν γροθιές και εγώ ανεβαίνω πάνω στο διαμέρισμα μου, τα σχέδια για απόψε προβλέπονται με κλάμα, αναμνήσεις και κλάμα.