Chaos {Χάος}

Kεφάλαιο 27

Βάζω στολή και μπαίνω στον θάλαμο με τα πρόωρα μωρά, η νοσοκόμα με πάει στο δικό μας. Είναι τόσο όμορφο, τόσο μικρό.. 

"Δεν έχει πολλές δυνατότητες.." μου ψιθυρίζει ο γιατρός από πίσω μου. 

Βάζω το χέρι μου από την τρύπα της θερμοκοιτίδας και του ακουμπάω το χεράκι, κουνιέται. Νομίζω πως η καρδιά μου φτερουγίζει. Μια νοσοκόμα μπαίνει μέσα και μας κοιτάει.

"Η δεσποινής που γέννησε πρόωρα σας ζητάει κύριε." απευθύνεται σε μένα, προφανώς.

Την ακολουθώ και βγάζω την στολή, μπαίνω στο δωμάτιο της.. Φαίνεται κουρασμένη.

"Ήσουν στο μωρό μας;" με ρωτάει ανήσυχη. Γνέφω θετικά.

"Θέλω να το δω." συνεχίζει, δεν ξέρω αν γίνεται.

"Μάτια μου τώρα δεν γίνεται που έχεις από το χειρουργείο.." της εξηγώ γλυκά.

"Θέλω να το δω!" φωνάζει, και μπαίνει ο γιατρός.

"Τι θέλει η δεσποινής;" ρωτάει και ελέγχει τις εξετάσεις της.

"Να δει το μωρό της." απαντάει εκείνη.

"Αυτό θα είναι εφικτό μόνο αν κάτσετε σε αμαξίδιο, δεν πρέπει να σπάσουν τα ράμματα.", το πρόσωπο της χαμογελάει και της δίνει ένα αμαξίδιο, την σηκώνω και την βάζω να κάτσει. Μου χαρίζει ένα φιλί στο μάγουλο και της χαμογελάω φιλώντας το μέτωπο της. Την πάω με το καροτσάκι στον θάλαμο και βρίσκει το μωρό..

"Ψυχούλα μου όμορφη.." ψιθυρίζει και του ακουμπάει τα χεράκια..

"Η μαμά είναι εδω, θα τα περάσουμε μαζί.. Μην φύγεις και εσύ.." συνεχίζει και το χέρι της χαιδεύει πολύ απαλά το στήθος του. Τα λόγια της είναι σκληρά για μένα, αλλά έχει δίκαιο, το μωρό αρχίζει να κλαίει. 

"Ησύχασε μωρό μου.. Σε λίγες μέρες θα πάμε σπίτι μας." του λέει και αρχίζει να κλαίει και εκείνη.

*20 μέρες μετά*

Χτυπάει το τηλέφωνο μου και βλέπω το δικό της όνομα, το σηκώνω αμέσως.

"Θα έρθεις να με πάρεις να πάμε να πάρουμε το μωρό;" λέει και βγαίνω ήδη από το σπίτι.

"Έρχομαι." της απαντάω και το κλείνει. 

Φτάνω σπίτι της και με περιμένει ήδη κάτω με ένα μπλε καλαθάκι για το μωρό μας. Μπαίνει μέσα, φοράει ένα φόρεμα μέχρι τα γόνατα, λευκό, όχι στενό. Και λευκά all stars, τα μπλε μαλλιά της συνοδεύονται από τα γυαλιά της, είναι τελείως άβαφη, είναι τόσο όμορφη. Την χαζεύω μέχρι να μπει στο αυτοκίνητο σαν μαλάκας αλλά εντάξει.

"Καλημέρα." πετάει στεγνά.

"Καλημέρα μάτια μου." της απαντάω. "Είσαι πανέμορφη." συμπληρώνω.

Σκύβει το κεφάλι της κάτω και χαμογελάει, έχει αλλάξει με το μωρό δεν είναι τόσο η μυστήρια, δεν είναι τόσο απόμακρη, κρατάει αποστάσεις.. Έχω αλλάξει για εκείνη πλέον, με βλέπει ως φίλο της, ή κάτι τέτοιο, δεν μου δείχνει ίχνος έρωτα. Γαμώτο. 

"Ρένα γιατί το κάνεις αυτό γαμώτο;" λέω και χτυπάω το τιμόνι.

"Τι κάνω;" με ρωτάει ανέκφραστη.

"Δεν είσαι ερωτευμένη μαζί μου γαμώ; Κοίτα με και πες μου το!" της φωνάζω και πιάνω το πρόσωπο της.

"Να μην σε νοιάζει. Με παράτησες, και εμένα και το παιδί μας." λέει, δεν θα το συζητήσω τώρα αυτό. Δεν απαντάω και βάζω μπροστά για το νοσοκομείο.

Φτάνουμε και προχωράει προς το μωρό, το έχουν έτοιμο. Μπήκε στους 8.5 μήνες και πλέον θέλει μόνο πολύ προσοχή και φροντίδα.

"Θα το θηλάσετε όπως μου είπατε, αν έχετε πρόβλημα με το γάλα θα πάρετε αυτό εδώ. Να προσέχετε. Καλή μέρα." μας λέει ο γιατρός. Η Ρένα έχει στην αγκαλιά της το παιδί μας, σκεπασμένο με μια μπλε κουβερτούλα. Πάω κοντά τους και τους αγκαλιάζω, η γυναίκα μου (ναι γυναίκα μου είναι ότι και να λέει) ακουμπάει το κεφάλι της στο θώρακα μου και ανασαίνει βαριά. Μένουμε μερικά λεπτά έτσι μέχρι να αρχίσει να κλαίει ο μικρός μας.

"Πάμε." μου λέει και βάζω το καλαθάκι πίσω, προτιμάει να τον έχει αγκαλιά. Κάθεται στο πίσω κάθισμα για να τον θηλάσει.

"Σε πειράζει να τον θηλάσω εδώ;" ψιθυρίζει και με κοιτάει από τον καθρέπτη.

"Τάισε το παιδί μας." της λέω και βλέπω που κατεβάζει το φόρεμα της και η θήλη της κουμπώνει με το στόμα του μωρού, ρίχνει το κεφάλι της πίσω και του χαιδεύει την πλατούλα. Νομίζω πονάει.

"Ρένα είσαι καλά;" την ρωτάω και βογγάει.

"Πονάει το στήθος μου.." ψιθυρίζει και όταν φτάνουμε βάζει το μωρό στο καλαθάκι του και η θήλη της είναι κατακόκκινη. Ίσως δεν το βάζει σωστά, θα το βρούμε.. Το μόνο που με προβληματίζει είναι πως δεν μένουμε μαζί, γαμώτο..