Chaos {Χάος}

Κεφάλαιο 22

*Μεριά Ρένας*

Ξυπνάω το πρωΐ και δεν είναι δίπλα μου, κλείνω τα μάτια μου και χαιδεύω την κοιλιά μου. Είμαι 1 μηνών, ναι μπήκε Απρίλιος.   Νιώθω έναν οξύ πόνο στην κοιλιά και βάζω τις φωνές. Τρέχει δίπλα μου.

«Πονάω.. Βοήθησε με.» λέω κλαίγοντας.

Με ντύνει με τα εσώρουχα μου και μια φόρμα του με μια φανέλα του και με βάζει στο αυτοκίνητο του, τόσο γρήγορα έγιναν όλα. Νιώθω πως χάνω τις αισθήσεις μου και δεν θυμάμαι τίποτα.

Ανοίγω τα μάτια μου και βρίσκομαι σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου με την νοσοκόμα από πάνω μου.. Ο Γιώργος που είναι;

*Μερία αφηγητή/ Γιώργου*

Μπαίνω στο γραφείο της γυναικολόγου και κάθομαι στην καρέκλα. Κοιτάζει τον φάκελο της και μου ρίχνει ματιές.

«Μπορείτε να μου πείτε τι έχει;» αυξάνω την ένταση της φωνής μου.

«Η μήτρα της έχει μερικές φθορές και γίνεται τώρα το ''κόλλημα'' του εμβρύου, και έτσι υπάρχουν πόνοι. Σε μια βδομάδα θα είναι εντάξει.» εμβρύου; τι λέει;

«Για ποιο έμβρυο μιλάτε;» ρωτάω.

«Η δεσποινής είναι μπαίνει στην 5η βδομάδα που κυοφορεί ένα έμβρυο. » αποκρίνεται.

Είναι έγκυος. Τρέχω προς το δωμάτιο της και την κοιτάζω.
Με κοιτάζει και εκείνη.  Πηγαίνω δίπλα της.

«Γιατί δεν μου το είπες γαμώτο; Για αυτό έφυγες;» φωνάζω.

«Έφυγα γιατί χρειαζόμουν ηρεμία. Δεν ήξερα πως ήμουν έγκυος.» αυξάνει και εκείνη την ένταση.

«Δεν το ρίχνω. Δεν με νοιάζει να αναλάβεις ευθύνες. Το αγαπάω.»  αποκρίνεται.

Δεν θα την αφήσω μόνη της την αγαπάω. Όπως και αυτό το μωράκι. Είναι δικό μας.

"Και φυσικά θα αναλάβω τις ευθύνες μου. Σε αγαπάω Ρένα, δεν περνάω μια φάση μαζί σου." της λέω και χαμογελάει.

"Και εγώ σε αγαπάω. Τι σου είπε η γιατρός;" με ρωτάει πίνοντας νεράκι.

"Πως έχεις μερικές φθορές στην μήτρα και επειδή τώρα κολλάει το μωρό μας στην μήτρα σου θα έχεις λίγα πονάκια, αλλά θα περάσουν αυτήν την βδομάδα." απαντάω και της φιλάω τα χείλη.

"Πότε θα μπορέσουμε να πάμε σπίτι;" αναρωτιέται και κάθεται στο κρεβάτι έτοιμη να σηκωθεί.

"Η νοσοκόμα μου είπε να περάσουμε να πάρουμε τα παυσίπονα και αν νιώθεις εντάξει να φύγουμε." αποκρίνομαι και της χαιδεύω τα μαλλάκια.

Σηκώνεται αργά και την βάζω στην αγκαλιά μου, βάζω στην τσάντα μου τον υπέρηχο και τα φάρμακα και φτάνουμε σπίτι μου. Με κοιτάει παράξενα.

"Γιατί δεν με πας.. πάλι σπίτι μου;" ψιθυρίζει γελώντας.

"Γιατί θα μείνεις μαζί μου." της απαντώ.

"Δεν θέλω." μου λέει και χαμογελάω.

"Δεν σε ρώτησα. Πάμε."

Για να μην μιλήσει σημαίνει ότι έχει αλλάξει, την άλλαξε η μητρότητα. Είμαι σίγουρος πως θα είναι η καλύτερη μητέρα.