Chaos {Χάος}

Κεφάλαιο 25

*Μεριά αφηγητή/ Γιώργου*

Ήταν πανέμορφη, τόσο γλυκιά, που τα λόγια που είπε δεν ταίριαζαν με το πως έμοιαζε. Με μίσησε, και καλά να πάθω. Αλλά εκείνο το βράδυ πνιγόμουν, δεν έφυγα γιατί δεν ήθελα το μωρό, αλλά επειδή ήθελα να σκεφτώ. Ναι έξι μήνες δεν την έβγαλα από το μυαλό μου, δεν πήγα με άλλη, μάθαινα για την εγκυμοσύνη από την γιατρό της.Αλλά μάλλον δεν θα με συγχωρήσει ποτέ και την αγαπάω γαμώτο, όπως και τον γιό μας. 

Με αυτές τις σκέψεις μπήκα και έφτασα στους μαλάκες, είχαμε επαφές όλο τον καιρό απλά δεν βλεπόμασταν. Ήμουν Αλεξανδρούπολη.  Φτάνω και πέφτουν και οι 3 πάνω μου.

"Ήρθε ο μπαμπάς." ψιθυρίζει ο Γιάννης.

"Ο μαλάκας μας." συμπληρώνει ο Μανώλης.

"Ρε γαμώσπιτε." το τερμάτισε ο Άγγελος.

"Με τελειώσε η Ρένα. Βουλώστε το." λέω και κάθονται όλοι και με κοιτάνε. Τους εξηγώ τι έγινε και με παρηγορούν αλλά παρηγορία δεν.

"Θα μαλακώσει. Αποκλείεται να μην σε δεχτεί." αποκρίνεται ο Μανώλης και μου ακουμπάει τον ώμο.

"Όχι. Είναι αποφασισμένη, δεν πρόκειται να είμαστε πάλι μαζί." απαντάω και το τηλέφωνο του Μανώλη μας διακόπτει. 

"Η Ρένα σκάστε!" φωνάζει και την βάζει σε ανοιχτή ακρόαση, φωνάζει και κλαίει.

"Έσπασαν τα νερά.. πονάω!" λέει γρήγορα και πολλές φορές. Νιώθω τα πόδια μου να μουδιάζουν και της λέει ότι πάει εκεί. 

"Θα έρθω μαζί!" του λέω και μου κουνάει αρνητικά το κεφάλι του.

"Πήγαινε στο νοσοκομείο κοντά στο σπίτι της καλύτερα. Δεν θα θέλει να σε δει." αποκρίνεται ο Άγγελος και στο ένα αμάξι μπαίνει ο Γιάννης με τον Μανώλη και στο άλλο εγώ με τον Άγγελο, περνάνε γρήγορα τα λεπτά και φτάνουμε στο νοσοκομείο ενώ η καρδιά μου τρέμει γρήγορα. Τώρα αρχίζω και φοβάμαι είναι μόνο 7μηνών. Κρατάω την πλάτη μου στον τοίχο και προσπαθώ να ηρεμήσω τον εαυτό μου, ένα φορείο ακούγεται στον διάδρομο και βλέπω τα παιδιά και ακούω το κλάμα της Ρένας. Σταματάει μπροστά μου και την πιάνω το χέρι.

"Μην φοβάσαι.. " ψιθυρίζω και χαμογελάει τόσο λίγο. Μου σφίγγει το χέρι και μπαίνει στο χειρουργείο, ο γιατρός δεν μου επιτρέπει να μπω. Γαμώτο.

"ΑΦΉΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΜΠΏ ΕΊΝΑΙ Η ΓΥΝΑΊΚΑ ΜΟΥ." φωνάζω αλλά δεν μου επιτρέπουν.

Κάθομαι στην καρέκλα με τα παιδιά και περιμένω κάποιο νέο, περνάει μισή ώρα και κανένα νέο, περνάει μία, τίποτα ακόμα. Βγαίνει μια νοσοκόμα και την σταμάταω.

"Η κοπέλα που γεννάει;" ρωτάω.

"Είναι πολύ δύσκολη επέμβαση, το μωρό δεν κατεβαίνει σωστά. " μου απαντάει και χάνεται σε ένα δωμάτιο, δάκρυα κυλούν από το πρόσωπο μου, αν ήμουν μαζί της όλο αυτόν τον καιρό δεν θα γινόταν όλο αυτό..